Oversteek Tonga - Nieuw Zeeeeeland!

Het was middag toen Jan en ik Nuku Alofa verlieten met volle tanks, massale hoeveelheden vers voedsel, voorbereid op alles (?). Een gunstig weersvenster is voorspeld, we zien t' zitten!
We zijn nog maar tien mijl verder en als we de archipel zelfs nog niet zijn buitengezeild is de mooie blauwe lucht getransformeerd in een dreigende "Belgisch" donkere wolken massa en krijgen een lekkere 25 knoop over ons, scherp aan de wind. Midden de nacht valt de wind quasi weg en dat was het ongeveer voor de komende week, geen reet wind meer, geen zucht, uuuren dieselen, dobberen, motoren, anderhalve knoop zeilen, weer motoren, stressen of we er wel gaan geraken met onze luttele 300 L diesel aan boord... Shit, ik wil hier in elk geval ASAP doorvaren, want dit gebied -we naderen de roaring fourties- staat bekend voor erg ongezellig ruig stormweer! Het is pas na acht dagen, op 300 NM van de Nieuw Zeelandse kust net na zonsondergang dat we in een front terecht komen met, guess what, een depressie! 45 knoop wind in de richting waar we naartoe moeten, gigantische brekende golven de hele nacht door. Tijdens mijn wacht om 0200u beslis ik zelf te sturen, de wind giert in het want, de oceaan is prachtig in het maanlicht maar ik wil echt niet platgeslagen worden. Deze 4 a 5 meter hoge golven komen van de niet zo gezellige zuidelijke Tasmanzee, ze breken over het vrijboord. Het eerste uur vind ik het zelfs plezant sturen, maar de vermoeidheid steekt op. Ik voel de koude -we dragen zelfs zeilpakken!!- tot in m'n botten!
De laatste 300 mijl waren de meest frustrerende: gelijk wat we probeerden, de wind werkt tegen. Na nOg een depressie 2 dagen later geloven we onze ogen niet, we zien rond 1500u het vaste land van Northland NZ en de krijgen 15 kn ruime wind!!

Mijn geluk kan niet meer op, we doen 5,5 knoop! Uiteindelijk varen we de "Bay of Islands" binnen rond middernacht, op radar en gps sluipen we de verraderlijke baai binnen, we hebben er genoeg van (ik althans), we hebben het gehad, Ik wil vannacht een vaste kooi! 0200u: De landvasten zijn belegd, We zijn er echt, Opua, Nieuw Zeeland, het is hier precies ijzig koud (15 graden C) maar we gaan nu 's ECHT lekker slapen...

Tonga

Tonga, alias "the friendly Islands", is een enorme archipel uitgesmeerd over 500 mijl, dat bestaat uit 170 eilanden en wordt ingedeeld in 5 groepen: 'Eua, Ha'apai, Niuas, Tongatapu, and Vava'u.
Na de gebeurtenissen met de tsunami die Tongatapu, Samoa en vooral Indonesië heeft getroffen wist ineens de hele wereld waar wij zaten: we zaten er midden in. Niet dat we er eigenlijk iets van hebben gevoeld, we lagen -toevallig of juist niet- super goed beschermd, waardoor we een metertje naar boven en dan twee metertjes naar beneden zijn gedobberd, maar that's it, niets meer! Ok, er waren minder fortuinlijke zeilers die te ondiep geankerd lagen of net te dicht bij een rif lagen en eentje heeft in alle ijl de ankerketting moeten doorzagen, een ander heeft een beetje liggen schuren op de rotsen. Gelukking geen slachoffers hier.
Niets spectaculairs dus, zeker niet op Vava'U. Het doet behoorlijk pijn als we de beelden zien over het hele getroffen gebied van deze super vriendelijke mensen die al zo weinig hebben, en die in één klap alles verliezen.



Vava'U.
Nooit gedacht dat we na Niue nog zo enthousiast zouden kunnen zijn over alweer een eilandengroep. Maar "The Kingdom of Tonga" is fier en authentiek, het is mooi en zichzelf, het is niet verkracht door Fransen (of Engelsen), door Aussi's of Kiwi's, en dat is leuk. Mensen vinden het fantastisch gefotografeerd te worden, zijn nieuwsgierig en onvoorwaardelijk vriendelijk. Op zondag is werkelijk ALLES gesloten en er weerklinkt letterlijk de hele dag hemels gezang vanuit de tientallen kerkjes dat elk dorp telt. Er is een abundantie aan groenten en fruit, er zijn zeevruchten, er is vis, wat moet er nog meer zijn?


Varen in Vava'U is mooi en leker chill dachten we, tot we 60 mijl verder de Ha'Apai langs de groep flaneerden. We waren gewaarschuwd. Alle dorpjes van de eilandjes waar we komen zijn we alleen, geen charterboten, geen toeristen, ...en zelfs geen zeilers! De autochtonen zijn wat verlegen, maar eens het ijs gesmolten is ben je hun eregast. Waaw! Wat een gastvrijheid! Ze brengen je vis, kreeften, of slachten een biggetje, gewoon omdat ze ons gezelschap leuk vinden. Geciviliseerde landen hebben hier nog heel wat te leren!

De meest zuidelijke groep, en tevens de hoofdgroep is Tongatapu, waar de koning en zijn ministers zijn gevestigd. Nuku Alofa is de "hoofdstad", Het heeft een erg mooie (houten) kathedraal, een internationale luchthaven, en zelfs "local style homey's"(de coole tiener met scheefgezakte broeken en misplaatste petten).
Alvorens we de oversteek naar Nieuw Zeeland maken, kunnen we stoom aflaten op een uitbundig feestje in de Nuku Alofa Yacht Club met menig zeilers die binnenkort hetzelfde lot zullen moeten ondergaan: twee weken aandewindse koers en hopen dat de windgoden ons welgezind zullen zijn. Deze oversteek staat berucht voor hevige depressies komende van de Tasmanzee. Een gunstig weers venster is noodzakelijk en volgens NZ weerguru Bob Mc Davidt is het volgende week tijd te vertrekken...

Niue, een memorabel hoogtepunt

Het is een memorabele tocht geweest om hier te geraken, de eerste keer dat ik eigenlijk vreesde voor de veiligheid van de boot en bemannning, Na vijf dagen rustig varen, een supergrijze dag, af en toe regen en windvlagen, opbouwend tot een stormachtige gierende wind met respectabele golven en verwarde zee, de boot werd met een regelmaat in de golven gesmeten met een enorm gedreun, de boot kraakte alsof ze op elk moment kon exploderen. Vierentwintig uur aandewindse koers in dit weer, alweer geen oog dicht kunnen doen, honderd verschillende noodevacuatieplannen uit zitten denken, wat mee te nemen en Eve & Jan taken toewijzen wat te doen in geval van nood. Shit, wanneer houdt dit geweld eindelijk op?
Maar die ochtend kwam de verlossing, Niue in zicht! Ik was nog nooit zo opgelucht geweest om land te zien! Daarenboven kregen we een verwelkoming van een bultrug walvis met haar kalf op nog geen 20 meter van onze boeg. We waren al snel onze miserie vergeten...



Maar de echte verrassing kwam pas toen we het mysterieuze eiland gingen verkennen.
Een grillige kust met steile klippen en door de zee gesculpteerde grotten en dat heeft alles te maken met het feit dat het eiland een zestig meter hoog (en 20 km diameter) koraalatol is. Tientallen grotten, spleten, canyons, lagunes en natuurljike zwembaden in een tropisch klimaat. Wow! Er is zelfs een echte tropische jungle vergroeid op die omhoog gestoten koraal bodem, dezelfde bodem die je normaal door je duikmasker 3 meter onder wateroppervlak exploreert, en nu...?? of heb ik dat nu gedroomd?


Onder water is het landschap nog mooier, nog dramatischer, je zwemt letterlijk door het zonlicht gecreëerde 'clair - obscur' beelden van de weelderige koraal canyons, walvissen defileren met hun jongen langsheen onze boot, een schouwspel waar ik al jaaaren van droom om live te kunnen meemaken, en hier ligt het gewoon op ons te wachten. We hebben letterlijk met die magnifieke beesten kunnen zwemmen, op enkele meters afstand, en het was liefde op het eerste zicht... :)
Niue is een hoogtepunt!

Suwarrow

Bora Bora is quasi de meest westelijke stop van de genootschapseilanden, het was 720 NM en een week varen in superlichte condities. Een week ploeteren en van elk zuchtje wind gebruik maken om die af te leggen afstand in te korten. In de mid-Pacifiek is het kiezen tussen zwaar weer of superlicht. Suwarrow was het antwoord, de enige 'bezeilde' bestemming opde weg naar Tonga, en een atol in 'the middle of nowhere'. Het is ontdekt begin 19de eeuw door een Russisch ship "Suwarrow" maar nooit echt bewoond geweest behalve door enkele egotrippers zoals Tom Neale en Bernard Moitessier die indertijd -en vandaag nog steeds erg veel zeilers- super enthousiast over waren. We willen het zelf wel s beleven.

Toegegeven, waarschijnlijk een van de meest geisoleerde paradijzen op deze aardbol, gesitueerd in het noordelijke deel van de Cook eilanden, ver van alle andere, waar je enkel kan geraken per zeilboot. Een atol in een vijfhoek uitgelijnd, met een tiental mega-weelderige motu's en met een uitgebreide vogelpopulatie en visbestand (en dan spreek ik vooral over haaien) waar je je als mens niet meer zo gezond bij voelt.
Suwarrow is nu een natuurreservaat geworden en er woont enkel een caretaker met zijn familie die hier leeft op wat de natuur hen geeft.

Het mag dan geografisch misschien wel afgezonderd liggen, maar als we hier op de middag het anker laten vallen tellen we een 21 zeilboten! Niet wat we hadden verwacht, maar s' avonds wel supergezellig op de uitgebreide "pot luck" en BBQ van de lokale vis en 'geïmporteerde' alcohol.

Enkele dagen kunnen we genieten van paradijsje spelen, maar dan komt een depressie met rukwinden tot 50 knoop het plezier verpesten. De enige ankerplek in de 20 mijl brede lagune is blootgesteld aan SE-winden en de ankerbodem ligt vol met koraalpatchen. Na een hele nacht de motor bijgezet te hebben en een adrenaline rush die overeenkomt met die van twintig liter cappucchino's breekt uiteindelijk onze ketting als ik de motor afzet. De ketting zat verwikkeld rond verschillende koraalhoofden dichtbij de boot en is door het extreem geweld van de brekende golven en schommelen van de boot gebroken.
Koelbloedig zoals we altijd zijn (...) hebben we niet gepanikeerd toen we naar het aan lager wal gelegen bruisende rif werden geblazen, en dat onze motor amper voldoende kracht had om een meter weg te geraken van dat fatale gevaar. Om een lang verhaal kort te maken zijn we uiteindelijk met twee reserve ankers paraat, gaan liggen op een meer beschutte plaats aan een vaste ankerboei tot het geweld voorbij was .
Enkele dagen later later was is er nog zo eentje gepasseerd. We waren dan ook wreed opgelucht wanneer we hier zijn weg geraakt, het beste ven het seizoen is klaarblijkelijk voorbij. We hebben gehoord dat Niue het Mecca is van de walvissen en daar willen we naartoe!

Moorea en de Genootschapseilanden

Na een exeburant gastronomisch weekje Tahiti, en nadat Eve terug een beetje op haar positieven is gekomen slalommen we tussen de walvissen door -allee, we hebben er toch eentje gespot- richting Moorea. We zeilen op een quasi vlakke zee de 'Baie de Opunohu' binnen die volgens onze vaargids een van de mooiste van de Pacifiek is. In de lagune is het water fel turquoise gekleurd en we zien roggen en dolfijnen rondom ons zwemmen wanneer we het anker laten vallen. (gene zever!)


Enkele zwarttiphaaien komen nieuwsgierig kijken als we op het buitenrif snorkelen. Tis altijd verschieten als we ze zien, maar deze rifhaaien zijn ongevaarlijk, ze lusten naar 't schijnt alleen
maar vis...



De natuur van het hartvormige eiland is weelderig groen, afgewisseld met vulkanische rotsformaties die als cathedralen het landschap ritmeren. Om onze slappe zeebenen wat te trainen wandelen we uren de steile en verlaten wegen, we ontdekken impressionante Morae ruines en zoen we dat elke vierkante meter op het eiland een parel is aan de polynesische kroon.

Huahine, Raiatea
De genootschapseilanden liggen, naar Pacific maatstaven, ongelooflijk dicht bij mekaar (tussen de 25 en 100 mijl)
Huahine, Raiatea, Tahaa, Bora Bora, de ene toeristischer dan de andere, maar ze hebben principieel allemaal dezelfde lay-out, een ringvormig buitenrif met één of meerdere passen (doorgangen) naar het eigenlijke eiland. Dit creeërt een spiegelvlakke lagune waar je zelfs in de slechtste omstandigheden rustig relax kan varen, ankeren of snorkelen. Dat je op twintig of dertig meter diep moet ankeren nemen we er 'graag' bij.

Bora Bora
Bora (zoals de Fransen het zo lelijk zeggen zeggen) is werkelijk een magisch eiland. Niet alleen omwille van haar spectaculaire morfologie, maar vooral omdat Johnson, onze geliefkoosde 'superperformante' buitenboordmotor, gestolen werd tijdens een van onze expedities in het poepsjieke Bora Bora Lagoon Resort. Ik vraag me af wat die dief aan het denken was toen hij onze -in marginale staat zijnde- vier pk motor zag? Hij was waarschijnlijk high of ladderzat! Soit, twee dagen later meldde de politie dat we onze buitenboord mochten gaan afhalen op het resort. Dit is nog nooit eerder voorgevallen, teruggevonden!! Zelfs de gendarmerie was verwonderd!


Maar Bora Bora is ook berucht omwille van lkhaar onderwaterflora. Zwarttip-, grijze- en limoenhaaien, manta's, schildpadden, het hele defile van reefvissen, je krijgt het allemaal te zien! Eve en Jan hebben hier met veel entousiasme hun open water duik brevet behaald. Er is nog zoveel te ontdekken onder de zee, en vanaf nu kunnen we dat samen doen!

Tahiti

ik moet het toegeven, het is alweer een memorabel moment in m'n zeilersbestaan geworden, om door de "Passe de Papeete" te varen teneinde voet te zetten in het veelbelovende Tahitiaanse zand. Reeds van mijlenver zagen we de twee kilometer hoge vulkanen van Tahiti Nui en Tahiti Iti. s'Werelds grootste navigators voeren via deze pass binnen en meerden af aan de legendarische en luidruchtige Quai Bir Hakeim in het hartje van Papeete, de hoofd-"stad" van Frans Polynesië.
Tegenwoordig mag er daar niet meer worden aangelegd, maar moeten jachten drie mijl verder west ankeren, in een oase van rust van de beschutte lagune met zicht op het betoverend mooie Moorea.


We liggen daarenboven op een boogscheut van een heuse Carrrefour, zodat we na maanden blikvoer ons eindelijk terug kunnen tegoed doen aan fresh food en Franse delicatessen (overdosis aan groenten en fruit, baguetten, crèmeux stinkkazen, wijn, chocolade desserts en taarten. Man, we voelen ons herleven!!!

Papeete -stad is op zich niets bijzonders, een stadje met wat toeristen en te veel Fransen, veel te veel verkeer,een Mc Do, een overaanbod van overprijzde zwarte parelwinkels, groeiende criminaliteit, een internationale luchthaven, ...en dartelende Tahitiennes met denim minirokjes. (t'kan niet allemaal slecht zijn, hehe)
Gelukkig komt mijn schone uit het exotische België heel binnenkort terug aan boord! Cool! Want na drie maand in een bootje rondzwalpen zonder liefde en affectie van een vrouw -en die van de Jan telt niet- voelde ik me al veranderen in een ongetemde Neanderthaler, doelloos zwervend op de uitgestrekte zeeën. t' Leven kan toch hard zijn! :)

Tuamotu archipel

De tuamotu archipel of de meer sprekende "danger islands" bestaan uit 78 koraal atollen uitgesmeerd over bijna duizend zeemijl. Deze laatste naam heeft niets te maken met de kernproeven die Chirac liet uitvoeren tot eind '96 in een zuidoostelijke atol van de archipel (Mururoa), maar alles te maken met de geografische eigenschappen ervan.
De ringvormige riffen met soms een lengte van 50 km liggen in het beste geval een halve meter boven het zeeniveau, maar vaak nét onder het zeeoppervlak, wat soms adrenalinerush navigatie oplevert, vooral als je er s'nachts tussendoor moet.



Gelukkig zijn de swingende palmbomen en brekende golven voldoende om een echo op het radarbeeld te krijgen... toch enkele mijlen vóór je erop zou crashen! :)
Nog meer gevaar zijn de soms erg nauwe passen om in het gevaarte te geraken. Stroming tot 20 (?) knopen en meters hoge golven kunnen de passage tot het beschutte paradijselijke snorkelbad fataal maken. Dat laatste hebben we aan der lijve ondervonden toen we de atol van Toau buitengleden. Vele zeilerverhalen moet je met een grove korrel zout nemen, maar één feit staat als een paal boven water, in de Tuamotu's moet je scherp staan om te navigeren!

Info: De regels om een atol veilig binnen te varen;
timing: beste rond slack-tij en als de zon hoog staat om de koraalriffen te spotten.
stroming: nauwe en windwaartse passen enkel in gesetteld weer nemen
Wind: Lijwaartse passen zijn altijd de rustigste.
nav: verhuis enkel naar een andere atol als het weer rustig is

Takaroa
Een kleine 500 zeemijl varen van Nuku Hiva naar het kleine Takaroa, het meest N van de groep en gemakkelijk aan te lopen atol, omdat er een dok is waar jachten kunnen afmeren, nét buiten de smalle pas, de opslorpende muil van het atolmonster. De autochtonen bekijken ons met een apathische blik als we aanmeren, alsof we een verouserde cirkus attractie zijn. Vriendschap
groeit hier snel want enkele uren later zijn de jongeren van het hele dorp gemobiliseerd om met ons op verkenning te gaan op de motu (eilanddeel van het atol).

Na Fakarava en Toau zijn we maar naar Tahiti gevaren, we hadden genoeg Tuamotu avontuur en ik mochten trouwens mijn liefke gaan ophalen na drie maand zwaar vrijgezellenleven... ;)

Markiezen

Je gelooft je ogen niet als je wakker wordt en je houten kop door het luik steekt om naar het landschap te tuuren! De hallucinante Hanavave baai van fatu Hiva! Kijk, we hebben al veel mooie dingen gezien tijdens de afgelopen twee jaar, maar dit overtreft ze toch wel allemaal! Vulkanische rotsformaties in de vorm van meteorieten, prehistorische monsters, drakenruggen, enorme falussen, ingeplant in de meest weelderig fertiele natuur dat je je kan voorstellen en waar de zon en wolken een lightshow afsteken waar Steven Spielberg alleen maar kan van dromen! Je gelooft je ogen niet!
Uitbundig vriendelijk en sympathieke mensen, een stressloos dorpje aan een kronkelend riviertje, vers fruit(!) -in het bijzonder onze favorite superzoete, gigantische en megalekkere Polynesische pompelmoezen-, een duivels verfrissende duik in een zoetwaterbad aan een ongerepte waterval in de bergen of zelfs gewoon een wandeling op de vaste onbeweeglijke grond. Hoe orgasmisch, al die kleine dingen waar je maar niet genoeg kan van krijgen na drie weken zilte zee! :)

Principieel moet je eerst inklaren op Hiva Oa, maar om ons tijd en een zenuuwslopende aandewindse koers te besparen wou ik absoluut eerst naar hier varen en een $100 boete riskeren (zoals de roddels de ronde doen)? NO way! De Markisianen zijn super vriendelijke en mega relaxe mensen, zelfs de gendarmerie maakt er geen probleem van als een zeiler enkele dagen op adem wil komen in dit aards paradijs alvorens naar de "harde" realiteit te trekken op Hiva Oa.
In tegenstelling met de Galapagos is de inklaringsprocedure kostenloos en een fluitje van een cent in Frans Polynesië. In Hiva Oa zijn Jacques Brel en Paul Gauguin begraven. Het geeft een goed gevoel om enkele uren aan de voet van het graf van een belangrijk landgenoot door te brengen. Hij was een lokale held voor de Markisianen in de tijd. Hij heeft een graf met zicht op de oceaan en de Atuona baai en ik ben toch beetje fier dat ik Belg ben en zoals hem naar hier ben gezeild, gewoon om vriendschap te sluiten met een van mijn favorite poëten.Gauguin ligt maar ergens op de derde rij en dat is geen toeval... (sextourist-artist)

Hiva Oa, Tahuata, Ua Pou, Nuku Hiva, ze hebben allemaal hun eigen adembenemende karakter, maar na ruim drie weken de eilandengroep te verkennen blijft het ongerepte Fatu Hiva onze favoriet. Het is tevens het enige eiland zonder luchtstrip...

Galapagos naar de markiezen

Nog een laatste keer wouden we met onze zeeleeuw-vrienden zwemmen, net voor we het anker optrokken. Een leuke herinnering voor de komende drie weken oversteek. Die beesten zijn zo fantastisch! Terwijl we tussen een tiental zxemplaren snorkelen is eentje dat liefdevol in mijn enkel komt bijten en zwemmen dan even weg. Dan komen ze terug en kijken ze je aan met hun grote, lieve, donkere ogen. Ze laten zich zelfs strelen! Ik had er graag eentje mee naar huis meegenomen, maar ik had Jan al mee, en dat is reeds een bootvol!

De eerste dagen zeilen was het "berekoud", de -van de zuidpool afkomstige- Humboldt stream laat zich voelen, s' nachts moeten we zelfs een trui dragen. Maar we gaan goed vooruit, we hebben een knoop stroming mee, samen met de 16 knoop ruime wind, dat is leuk. Jan is een verrassend goede 'zeilmate'. Hij blijft uuuuuren wakker als hij zijn Nintendo en mp3 player maar vast heeft, hij is alert voor de veiligheid aan boord én hij blijkt een schitterende, creatieve kok! Tis precies een beetje vakantie voor mij! :)

Daarenboven is het een erg rustige passage geworden. Drieduizend mijl zonder squalls, zonder harde wind, zonder echt grote golven, zonder te reven, zonder de genua's uit te bomen, zelfs zonder overstag te moeten gaan! Waauw! Je wordt er lui van! Pas na twee weken varen moesten we -om de koers naar Fatu Hiva te richten- pal voor de wind gaan varen en dat deed pijn. Vreselijke rolbewegingen omdat er te weinig wind was en te veel golven. We moetsten zitten, liggen, hangen of kruipen om je voort te bewegen. Vreselijk, zelfs een glas water uitschenken was onmogelijk. Maar volgens het grib -weerbericht zou het de komende week 15 knoop mooi oostenwind blijven. Een perfecte reden om de spi uit te zetten en een heerlijk stabiele koers te varen, daaagen aan een stuk, dag en nacht, zonder ophouden. Het was prachtig!
We hebben de tweede week van de oversteek in totaal 36 uur zonder wind gedieseld en we hebben er in totaal 23 dagen voor nodig gehad om vanuit de Galapagos de baai van Hanavave binnen te varen en, hoe kan het ook anders, het was natuurlijk tien uur s' nachts (maw het was zo donker dat we de dolfijnen die vlak voor de boeg zwommen niet konden zien. Maar gelukkig was er de radar, en een half uur later lagen we te pitten als Marqisiaanse rotsen.

Galapagos

Met twee beafort en drie dubbel gereefde zeilen naderden we net na zonsopgang het meest oostelijke eiland van de galapagos; San CHristobal. Niet dat zeil minderen in deze windomstandigheden noodzakelijk was, integendeel, maar we wouden een baai met een veelzeggende poëtische naam als "wreck bay" toch liever niet uitdagen door s'nachts binnen te varen! Op 't eerste zicht een nietszeggende banale baai op een dof eiland met afzichtelijke bouwsels in Ecuadoriaanse stijl. Maar ons anker raakt nog de bodem niet of een welkomst commité van een 10-tal jonge zeeleeuwen dansen voor, onder, langs en achter de boot heen! Hilarisch! Geen enkel zwemplateau, zwemtrap of bijboot blijft gespaard, ze doen allen dienst als potentieel zeeleeuwenhotels!
Een uitgebreid ontbijt of twee uur later komt de gezondheidsinspectie aan boord om ons grondig te onderzoeken met tien ziekte vragen. Minuten later zijn we glansrijk geslaagd, gezond bevonden en mogen eindelijk aan wal van dit intrigerende natuurpark. Geheel onverwacht zijn de prijzen op het eiland. Je betaalt honderden dollars om in te klaren, maar je kan een heerlijke "ceviche de camaronnes" eten voor $6 of een "menu del dia" met voorgerecht, hoofdschotel en drank voor maar $2,5! Een kleine discrepantie, maar het maakt het verblijf hier des te exotisch!
Zestien dagen na Panama arriveerden we gelukzalig op de Galapagos. Het is een trage, frustrerende en -voor mij in elk geval- een zenuwslopende overtocht geweest. De doldrums maken een zeiler zo dol als een drum!


info: Een yacht betaalt tussen de US $200 en $300 immigratiekosten en mag drie weken (in dezelfde haven) blijven. Indien men wilt rondcruisen tussen de eilanden mag je daar veel geduld en gerust $1000 voor betalen, je hebt een speciale 'permit' nodig en moet nog 's $100 p/p parkfee bijleggen. Wij blijven lekker hier chillen.