Tahiti

ik moet het toegeven, het is alweer een memorabel moment in m'n zeilersbestaan geworden, om door de "Passe de Papeete" te varen teneinde voet te zetten in het veelbelovende Tahitiaanse zand. Reeds van mijlenver zagen we de twee kilometer hoge vulkanen van Tahiti Nui en Tahiti Iti. s'Werelds grootste navigators voeren via deze pass binnen en meerden af aan de legendarische en luidruchtige Quai Bir Hakeim in het hartje van Papeete, de hoofd-"stad" van Frans Polynesië.
Tegenwoordig mag er daar niet meer worden aangelegd, maar moeten jachten drie mijl verder west ankeren, in een oase van rust van de beschutte lagune met zicht op het betoverend mooie Moorea.


We liggen daarenboven op een boogscheut van een heuse Carrrefour, zodat we na maanden blikvoer ons eindelijk terug kunnen tegoed doen aan fresh food en Franse delicatessen (overdosis aan groenten en fruit, baguetten, crèmeux stinkkazen, wijn, chocolade desserts en taarten. Man, we voelen ons herleven!!!

Papeete -stad is op zich niets bijzonders, een stadje met wat toeristen en te veel Fransen, veel te veel verkeer,een Mc Do, een overaanbod van overprijzde zwarte parelwinkels, groeiende criminaliteit, een internationale luchthaven, ...en dartelende Tahitiennes met denim minirokjes. (t'kan niet allemaal slecht zijn, hehe)
Gelukkig komt mijn schone uit het exotische België heel binnenkort terug aan boord! Cool! Want na drie maand in een bootje rondzwalpen zonder liefde en affectie van een vrouw -en die van de Jan telt niet- voelde ik me al veranderen in een ongetemde Neanderthaler, doelloos zwervend op de uitgestrekte zeeën. t' Leven kan toch hard zijn! :)