San Blas en Panama

Na ons drukke Cartagena- avontuur werd het nog s tijd voor iets anders.

Ten eerste werd het tijd om ons naar de Pacifiek te reppen, het cruising seizoen van de zuid pacifiek is reeds begonnen, en wie weet hoelang het nog zal duren alvorens we kunnen transitten¿

Anderzijds wouden we graag nog even uitblazen alvorens het Panama kanaal te passeren.

Alle zeilers zeggen dat je de San Blas niet mag overslaan, het is het beste van de Caraiben... so, ...fuck it, we spelen nog een weekje paradijsje in de San Blas.

Vertrokken met een veelbelovende 35 knoop wind om uiteindelijk drie kwart van de 150 mijl te moeten dieselen in een oliegladde zee. Het is hier ook altijd wat in de zuidwest Carieb! We gaan te traag op motor alleen, waardoor we op de koop toe nog aankomen nét na zonsondergang!

Het is 1930 u, stikdonker, we varen met stalen zenuwen, zo traag mogelijk op gps, radar en dieptemeter- coordinaten tussen riffen door, naast het silhouet van Tub Pak, het eilandje waar we onze eerste nacht gaan spenderen. We gooien het anker en de motor gaat af als we nog twee meter onder de kiel lezen. De stress valt als een blok van mijn lijf. Man, wat is het hier beangstigend zalig stil!!

We geloven onze ogen niet als we s´morgens door de patrijspoort naar buiten gluren. Een beeld uit een paradijzenkataloog.

We liggen alleen voor anker aan een eiland met desolate parelwitte stranden, barstend vol kokospalmen, riviertjes, vogels en jungle, en in de verte een kleine nederzetting van hutten op palen met talloze gekleurde vlaggen boven de daken. (Verkiezingen?)

Achter ons, in de verte, het Panamese vasteland, er hangt ochtendnevel in de jungle heuvels terwijl de zon in een rode gloed wakker wordt. Precies gelijk in de films! Is dit wel echt? Even later komt een Kuna indiaan in zijn prauw op ons afgevaren om het "liggeld" te betalen. Zeven Balboa (idem US$) per week, Ok niet echt duur te noemen, maar tis wel een beetje ontnuchterend. We worden straks verwacht om een klapke te doen met het dorpshoofd. Spannend, en Eve is al zenuwachtig. :) Stressen, stressen dat die Kuna indianen in de San Blas doen! Het ontvangst commitee "zat" al klaar in hun congres hut -dat is de grootste hut van het dorp- om ons te ontmoeten, ...in hun hangmat! Een geestige babbel over ons thuisland en over Europa, over de wereld en over de matriarchale Kuna gemeenschap. Verder in het dorp kopen we enkele schitterende "mula's", geometrische tekeningen genaaid op verschillende lagen stoffen met verschillende kleuren en die de traditionele vrouwen dragen op een bloes met bloemmotieven, in combinatie met een donkerblauwe sahrem en een rode hoofddoek. Hun armen en benen zijn geornamenteerd in strak gestyleerde arm- en beenbanden(?). Het heeft wel iets sexy, jarretel- achtigs, of heb ik gewoon een zieke geest? :) De Kuna's houden van kleuren, zoveel is zeker, en het geheel is nog mooi ook!

We verkennen alle dagen een ander deeltje van de mooie San Blas, genieten van de kalmte, de natuur, de mensen, het kristalklare water, zonder enige andere cruiserboten tegen te komen. Wanneer we na enkele dagen arriveren in Coco Bandero, willen we hier niet meer weg! NIE NORMAAL! Maar ik ga er niet te veel reclame over maken, want dit paradijsje moet geheim blijven. Ik heb hier tijdens het snorkelen op een van de riffen mijn eerste (gigiantisch) grote zwarttiphaai gezien. Hij leek niet echt geïnteresseerd in mij als lunch (of misschien was dat wel omdat ik van de paniek een te schrikwekkende kop trok?)

Colón en het Panama kanaal

Lang uitgekeken naar dit moment. De hele Atlantische oceaan en de Caribische zee achter ons. Het moest er nekeer van komen! We zijn ondertussen 20 maand onderweg. Een drukke boel hier in Colon, 50 reuzecargo's per dag in en uit de sluizen, Daar moeten wij een plaatsje tussen vinden om naar de andere zijde geschut te worden. Vanaf onze aankomst op de voorziene ankerplaats van "the flats" zijn we de procedure gestart; Een agent ingehuurd om onze transit asap geprogrammeerd te krijgen. Dezelfde dag gaan we naar het kantoor van de ACP (autoridad del Canal de Panama) om gemeten te worden. Morgenvroeg komen ze meten of we met onze 35 voet kleiner zijn dan 50 voet, dan kunnen we met die papieren gaan betalen en vanaf dat de betaling uitgevoerd is, wordt je opgenomen in het transitschedule: drie dagen en US$750,00 later liggen we in de sluizen! (de transit fee is US$610 en je moet voldoende fenders en voldoende lange meertouwen hebben, die we hebben gehuurd. Wij hadden 18 ingebonden autobanden en 4 dikke meertouwen van 50 meter lang en kostte ons incl. service US$140. Elke boot moet een kapitein (ikke), een adviseur (José) en vier "linehandlers" hebben. Wij hadden drie vriendelijke cruisers aan boord geadopteerd voor onze doortocht. Eten, drinken, kletsen en aperitieven, een gezellige boel aan boord! (Indien je linehandlers inhuurt kost je dat tussen de US$60 @ US$85 elk)
Colón is een stad met een eigenaardige apocalyptische vibe. Iedereen zegt dat het er erg gevaarlijk is. Je mag nergens rondlopen of je wordt overvallen, zegt men. Maar dat is niet onze indruk. Het bezit erg mooie -doch slecht onderhouden- coloniale architectuur, een bruisend hyperakief commercieel leven, overal winkels, een levendige groenten en fruitmarkt, veel chinezen, grootwarenhuizen, shoppingmalls, internet cafés,en vriendelijke mensen. Voilà!

De transit door het kanaalEr zijn zes sluizen in totaal. jachten die zuidwaarts transitten worden s'avonds geprogrammeerd om door de drie Gatun sluizen geschut te worden en 27 m te stijgen. Dan moeten we overnachten aan een boei op het wondermooie Gatunmeer. De volgende dag gaat de trip 30 mijl verder zuidwaarts naar de Pedro Miguel Sluis en Miraflores sluizen nog 's vijf mijl verder. Zevenentwintig meter (+ plus getijde verschil) terug naar beneden en that's it! Een fluitje van een cent.

Meer foto' s op de site...