Fiji, glimlachend land van de kannibalen

Als je reeds tienduizend eilanden hebt afgeschuimd de afgelopen 40 maand dan moet ik eerlijk toegeven dat ik niet achterover gevallen ben toen we een van de passen van de Fiji- archipel binnevoeren. Viti Levu, het hoofdeiland, is net zoals zoveel andere eilanden, groene heuvels, wuivende palmbomen, goudgele stranden en tranparant blauw water; Alleen, toen we na de inklaringsprocedure Lautoka stad binnendrongen bloeide ik open. Het nageslacht van deze wreedaardige kannibalen zijn prachtige mensen geworden. Elke fidjiaan, jong of oud, mannelijk, (maar in mijn geval vooral) vrouwelijk, strooit dagelijks zo'n honderdduizenden glimlachen in het rond, naar iedereen die hun pad kruist. En niet zomaar een glimlach, maar een seductieve smile, eentje waar je van wegsmelt, het brengt een mens bijna in verwarring. Dat is pakkend moooi, en zoiets had ik tot zover nog nooit meegemaakt! Een mens wordt welgemutst van te lanterfanten in Fidji!
Lautoka, en Na[n]di, aan de westkant van het hoofdeiland bevat de grootste concentratie aan Indiërs - fiji telt er zo'n 400.000, zo'n 40% van de totale bevolking) - je hebt de indruk rond te lopen in een India, met indiërs die je niet lastig vallen, achtervolgen of op je geld uit zijn, en dat is verassend cool! Ze hebben hun hele cultuur-sjebang geïmporteerd ten tijde van de suikerriet plantages van de Britten. Je ziet oosterse bazaars, restaurants, schitterend gekleurde Hindu tempels, Indische hippe mode winkels, talloze Bollywood film videotheeken, buschauffeurs die rijden als formule 1 piloten, beelden van Shiva en Ganesh langs de straten, knap opgemaakte vrouwen in traditionele kledij, allemaal in de heerlijke fidjiaanse relaxe sfeer




Omdat mijn crew en ik wel 's iets anders wilden dan zeilen alleen hebben we voor een appel en een ei een "particuliere" huurwagen (lees schroothoop-op-wielen) gehuurd en zijn we een week Viti Levu rondgecheesd.
In onze opgelapte limosine via de Kings en de Queens road, zijn we tegen alle verwachtingen in succesvol de hele perimeter van het eiland gevolgd, door de Nausori Highlands gereden, de "jungle"in het oosten, de hoofdstad Suva... heerlijk!

Sri Siva ubramaniya hindu temple

Maar in Fiji kan een zeiler zich niet beperken tot enkel Viti Levu, want deze Melanesische republiek telt immers meer dan 300 eilanden en we willen ook nog wel 's een stukje paradijs ontdekken. De Mamanuca's -waar de film "Cast Away" is opgenomen- en de "totaal geïsoleerde" Yasawa groep liggen op 30-60 mijl ten westen van Lautoka en allemaal heerlijk rustig vaargebied in de lagune van west Fidji.
Yeah right! Ontelbare verraderlijke riffen, rotsen, koralen of ondieptes. Geen moment aandacht verliezen, dromen of lanterfanten, geen mijl varen zonder te moeten slalommen tussen die net onder het zee opppervlak loerende gevaartes. Pure adrenaline rush, varen in de Yasawa's
Komt er nog bovenop dat de zeekaarten niet up to date zijn, onvolledig, of gewoon onjuist! "Eyeball- navigatie" is de enige oplossing, varen tussen 10 en 15 uur, als de zon hoog staat, de enige manier om je schip hier drijvend te houden. Menig keer voelde ik mijn hart in mijn keel slaan als ik in de buurt van een reeks ongemarkeerde riffen moest passeren... Fiji is HOT maar oh zo mooi!

oversteek naar Fidji

Na zeven maand NZ kunnen we eindelijk terug richting de evenaar. Het orkaanseizoen in de zuidelijke stille oceaan zit er op. Onze oversteek naar Fiji kan beginnen. Een oversteek waar de meeste zeilers -en ik incluis- misnoegd tegen opzien, niet alleen omdat Tasmanië gemetamorfeerd is in een kweekbodem van zware depressies (stormen) die quasie in het hele gebied tussen NZ en de noordelijke eilanden defileren, maar ook omdat de voorspellingen even informatief zijn als het nieuws van de VTM.
So be it. Het kwam erop neer dat we samen met tientallen yachties bijna een maand moesten wachten, surplacen, klussen doen, "gastronomisch" kokerellen, movies kijken, kilo's chocolade en chips en muffins vreten, terwijl de temperatuur zo gevoelig is gezakt dat we bijna naar de boot kunnen schaatsen.
En al die miserie voor een zeer pover weersvenster, zonder garanties.
Ondertussen is Eve ingegaan op een veelbelovend jobaanbod in de Mediterranee, en het plan is dat ik haar vervoeg eens onze boot in Australie is, in zeptember, we hebben een groots plan...
Ik ga je bigtime missen, meid, de komende maanden! xxx

Solo zeilen zie ik niet echt zitten -ik slaap te graag- dus heb ik een backpackercrew aangenomen. Twee sypathieke reizigers, Jan, 31 uit Sachsen en Brenton, 25 uit Vancouver. M'n kersverse Duits-Canadese crew ziet het volledig zitten en ik verberg m'n ware enthousiasme voor wat moet komen, want het wordt een ruige start en misschien wel oversteek. We gooien de trossen los op de 21 ste juni, als een symbolisch gebaar -de eerste dag van de winter in het zuidelijk halfrond- en in de staart van een lelijke depressie. Met zware, ongestructureerde zeeën en 30 knoop ruime wind wordt de motivatie - en de lunch- van m'n onervaren crew al gauw aan de zee geofferd.

Jan the German, the chocolate captain, and Canada Brenton
Gelukkig neemt de oceaan reeds na 48 uur progressief af tot een gezellige 15 knoop en de het leven aan boord wordt terug leefbaar. Het leuke van deze oversteek is dat we letterlijk de zomer tegemoet zeilen, we voelen we de dagen langer worden, zien we meer zon en minder wolken en dagelijks stijgt de temperatuur met enkele graden. Cool!

yunny breakfast
Een snelle oversteek is het niet geworden, geplaagd door aanhoudende lichte wind hebben we alweer daaaagen moeten dieselen, ik hoopte bijna op een overdonderende storm die ons naar fidji zou catapulteren. Maar uiteindelijk op 300 mijl van onze bestemming kwam het, een geschenk uit de hemel, de tradewinds! een heerlijke ruime 20 knoop, de spi gaat op en we schieten vooruit als een raket op een prijectiel! Soms -maar dan heel zelden- is zeilen ook een beetje fun...