Het zeilen in de passaatwind is zoals surfen op een eindeloze golf, die warme wind uit de ideale ruime hoek,die met de ideale windkracht blaast en nooit ophoudt. Je vaart in een soort trance, of een droom en dan krijg je er nog dolfijnen bovenop. LEKKERRRR…
Alleen hebben wij dat geluk bijna nooit mogen proeven. Ik hield al weken op voorhand de transatlantische gribfiles in de gaten en wat bleek? Dat het daar al even lang 25 knopen woei vanaf de kreeftskeerkring. Schitterend!
Net toen wij de 23° latitude passeerden, zeg maar de oprit van de passaatwind-autostrade, was het gedaan! We kregen in de plaats een lullig 15 knoops zuchtje! Da’s amper genoeg om de zeilen in een voordewindse koers op die oceaangolven bol te houden.
De zeilen trimmen bij vertrek en achteroverleunen tot aan de overkant…dat is voor ons een fabeltje. Maar toegegeven, kerst vieren op spinaker op de Atlantische oceaan geeft wel een kick.
Ok, er is de wind, maar ook de vermoeidheid. Het materiaal wordt zwaar op de proef gesteld. Het comfort aan boord van een rollend schip, gekraak, gekluts of geklop van alles dat maar kan lawaai maken, de aanhoudende misselijkheid van Eve, de verveling in de windarme periodes…
Je gaat van mij niet horen zeggen dat zo’n oversteek een fluitje van een cent is. ’t Is hard ook al zijn de omstandigheden normaal gezien ideaal.
Er zijn van die momenten dat je jezelf afvraagt “Waarom zitten wij hier eigenlijk”?
- Zoals wanneer je in grand écart terwijl de zeilen rond uw oren flapperen, op het voordek van een vreselijk schommelend schip met de spiboom (die met 2 handen vast moet houden ) overstag wilt gaan. (en geloof me, we zijn véél overstag gegaan)
- Of als je voor de zoveelste keer je middagmaal van de vloer moet schrapen omdat de boot nu nét anders beweegt op ’t moment dat je je bord hebt gevuld.
- Als er out of the blue een hekgolf in de nek kletst op ’t moment dat je rustig in ’t zonnetje van lekkere Smacks zit te genieten.
Maar gelukkig zijn er van die momenten dat het wél fantastisch is om op de Atlantische oceaan te zijn…
- Zoals wanneer je tijdens het ochtendgloren van je honeysmacks kan genieten zonder dat een enorme hekgolf je overspoelt. ;)
- Of wanneer je wel die beloofde 25-30 knopen turbowind meekrijgt (zie filmke).
- Als je s’nachts onder een hallucinante hemel vallende sterren ziet als raketaanvallen op de horizon.
Om de verveling tegen te gaan hebben we veel films en series meegekregen waarvoor nogmaals dank aan alle vrienden. Het doet deugd om even in een andere wereld te vertoeven gedurende enkele uren. Onze favorieten tijdens de oversteek was “Heroes” en “Friends”.
Facts and figures:
Een oversteek van de Canarische eilanden naar de Antillen is een 2900 mijl (kleine 5000 km) zonder te spreken dat je met een windvaan (die de hele tijd gestuurd heeft) ook tergend vreselijk zigzagt, gemakkelijk 20° uit de koers bij weinig wind. Plus, als je niet direct op de goede koers zit dan denk je “boaf, ik ga morgen wel overstag, anders sta (of lig) je wéér op dat voordek te waggelen”
Tot op heden hebben we trouwens 5253 mijl afgelegd sinds ons vertrek of 1/5 van de wereldomtrek, héhé!! (…al dat afzien en we zitten nóg altijd in Europa!)
+-32900 minuten of een kleine 23 dagen los van alle land, een gemiddelde snelheid van 5,6 knoop.
Pieken wind gaande van bijna 40 knopen squall-wind, maar ook tot een luizige bries van 5 resulterende in even wisselvallige snelheden als een hormonale vrouw. Onze piekdag registreerde toch 160 M. Er stond toen een heerlijke 25 knoop. De overige 70% van de oversteek hadden niet meer dan 15 knoop.
Geluk gehad of niet? In de eerste week al zijn 5 achtergelaten zeilboten gerapporteerd, slechts enkele honderden mijlen voor ons.
Food is beter meegevallen dan verwacht. Na twee weken, sabbel je religieus op de laatste appelsien als een tiener die zijn eerste passionele kus geeft. “Mais pas de problème avec notre plantation - les Mung-beans ça pousse bien”. Eve droomt van watermeloen, gegrilde kip en een fris slaatje, ikke van Gentse stoverij met frieten, Malteser-ijsroom en Sachertorte!
Soit, we zijn 26 december aangekomen in Marin, Martinique.
Is het de ti-ruhm, landziekte of de vermoeidheid, of misschien de Zouk-vibes? De wereld waggelt nog steeds onder onze voeten. Wij hebben alvast onze lever op de proef gesteld met zalig overrijpe stinkende Franse kaas met baguette, ijsroom en cocktails!!Wat is het goed om weer op de wereld te zijn!!
