Galapagos naar de markiezen

Nog een laatste keer wouden we met onze zeeleeuw-vrienden zwemmen, net voor we het anker optrokken. Een leuke herinnering voor de komende drie weken oversteek. Die beesten zijn zo fantastisch! Terwijl we tussen een tiental zxemplaren snorkelen is eentje dat liefdevol in mijn enkel komt bijten en zwemmen dan even weg. Dan komen ze terug en kijken ze je aan met hun grote, lieve, donkere ogen. Ze laten zich zelfs strelen! Ik had er graag eentje mee naar huis meegenomen, maar ik had Jan al mee, en dat is reeds een bootvol!

De eerste dagen zeilen was het "berekoud", de -van de zuidpool afkomstige- Humboldt stream laat zich voelen, s' nachts moeten we zelfs een trui dragen. Maar we gaan goed vooruit, we hebben een knoop stroming mee, samen met de 16 knoop ruime wind, dat is leuk. Jan is een verrassend goede 'zeilmate'. Hij blijft uuuuuren wakker als hij zijn Nintendo en mp3 player maar vast heeft, hij is alert voor de veiligheid aan boord én hij blijkt een schitterende, creatieve kok! Tis precies een beetje vakantie voor mij! :)

Daarenboven is het een erg rustige passage geworden. Drieduizend mijl zonder squalls, zonder harde wind, zonder echt grote golven, zonder te reven, zonder de genua's uit te bomen, zelfs zonder overstag te moeten gaan! Waauw! Je wordt er lui van! Pas na twee weken varen moesten we -om de koers naar Fatu Hiva te richten- pal voor de wind gaan varen en dat deed pijn. Vreselijke rolbewegingen omdat er te weinig wind was en te veel golven. We moetsten zitten, liggen, hangen of kruipen om je voort te bewegen. Vreselijk, zelfs een glas water uitschenken was onmogelijk. Maar volgens het grib -weerbericht zou het de komende week 15 knoop mooi oostenwind blijven. Een perfecte reden om de spi uit te zetten en een heerlijk stabiele koers te varen, daaagen aan een stuk, dag en nacht, zonder ophouden. Het was prachtig!
We hebben de tweede week van de oversteek in totaal 36 uur zonder wind gedieseld en we hebben er in totaal 23 dagen voor nodig gehad om vanuit de Galapagos de baai van Hanavave binnen te varen en, hoe kan het ook anders, het was natuurlijk tien uur s' nachts (maw het was zo donker dat we de dolfijnen die vlak voor de boeg zwommen niet konden zien. Maar gelukkig was er de radar, en een half uur later lagen we te pitten als Marqisiaanse rotsen.