Montserrat

Tradewinds zijn stabiele winden boven en onder de evenaar die altijd uit dezelfde richting waaien, behalve wanneer wij naar Antigua moeten! Noord van alle richtingen! In geen maanden heeft de wind uit het noorden geblazen, maar uitgerekend als wij noordwaarts moeten varen, komt die uit het noorden! Dan maar varen naar het mysterieuze Montserrat (40 mijl NW), dat door hun Souffrière vulkaan ruim de helft verwoest is. Daar kunnen we overnachten in een rustig baaitje, het eiland verkennen en de volgende dag verder varen naar Antigua.
Als we tegen het eind van de namiddag naderen kunnen we het apocalyptisch eiland aanschouwen alsof de uitbarsting pas gebeurd was.

Nochtans was de laatste uitbarsting in 1997. Dat ding blaast nog steeds onheilspellend veel stoom, en je mag als bezoeker niet in de “exclusion zone”, omdat er nog steeds erupties kunnen plaatsvinden! Spijtig, want vulkanologie boeit me enorm, het zijn de roots van het leven (allee, de mijne toch).
Rustig ankeren… yep, dat was dus ook al niet meer mogelijk door die f*#! vulkaan, de beste ankerplaatsen liggen ook al in de exclusion zone, waardoor we nog enkel kunnen liggen in een weinig beschutte open baai, maar net toen we voor zonsondergang het anker gingen gooien, kwam de maritieme politie op ons af om te zeggen dat we moesten ankeren in de little bay, 5 mijl verder noordwaarts. Dus mochten we nog eens opkruisen tegen de wind en golven in het stikdonker langs een onbekende kust met ondieptes en rotsen, en dat haat ik!
Gelukkig zijn we (bijna 2 uur later!!!) ongedeerd toegekomen maar in een baai helemaal open voor de noordelijke branding, maw we hebben geen oog dicht kunnen doen! Volgende morgen bij zonsopgang waren we zodanig gedegouteerd dat we beslist hebben asap door te varen naar Antigua, ik wou die f*%#! vulkaan en wat overblijft van dat eiland al lang niet meer zien!!

Les Saintes (Guadeloupe)

Les tambours sonnaient à notre arrivée sur Les Saintes. Presto, le dinghy s’est retrouvé dans l’eau et nous avons suivi l’appel des chants. Les chèvres et les poules s’excitaient dans la rue quand tout à coup un feu d’artifices de plumes et de rubans à surgit sur nous et nous a entraîné dans la cadence. La musique carnavalesque a fait vibrer les rues du Bourg sous les couleurs de costumes plus extravagants les uns que les autres. Les rythmes contagieux nous ont fatigué jusque bien après le couché du soleil.




Les longues heures en mer font fondre les muscles des jambes. La danse en parade a bien réveillé tout ça, et pour continuer l’entraînement, la monté vers le Fort Napoléon a fait l’affaire. Cette balade est un délice de vues panoramiques surplombant l’Atlantique et la Mer des Caraïbes. Un vrai plaisir, si ce n’est pour les mobylettes, moyen de transport par excellence aux Saintes, qui forment ici un vrai danger publique.
Le Fort Napoléon est assailli par les iguanes. Ces animaux aux airs préhistoriques ont l’art de se camoufler sur les branches au soleil et une façon bien rigolote de se dandiner en fuyant quand ils font des bêtises. Michel voudrait bien en adopter un sur le bateau… Moi je préfèrerai un de ces adorables colibris qu’on voit butiner les innombrables fleurs. Mais bon, laissons ces petites bêtes dans leurs habitats !
Les journées suivantes, nous sommes partis à la découverte des diverses plages idylliques de ce petit archipel. Calmes et ombragées par des palmiers, nues et fouettés par le vent et la mer déchaînée, couvertes d’éponges et de coraux arrachés, petites, mignonnes ou longues à perte de vue… il y en a pour tout les goûts. Mais surtout goût paradis, vacance et noix de coco. Les Saintes, c’est à faire, mais les îles du nord et la curiosité nous ont appelé. La trémousse de toutes ces fesses bien rondes pendant la parade carnavalesque a dû faire trembler l’île et susciter à son tour la houle en mer car notre départ orienté entre les ailes du « papillon » (autre nom donné à la Guadeloupe) ne s’est pas passé comme prévu.

Guadeloupe

Twintig mijl verder lig je alweer in een baaitje rustig te dobberen, dachten we, zonder het weerbericht eerst te checken, want voor die luizige 20 mijl varen hebben we toch geen weerbericht nodig? Yeah, right!

Eens we uit de beschutte baai waren woei er een harde bries met dito (giga oceaan-) golven recht in de neus! Shit! Na een uurtje proberen gaf ik het maar op, waarom vechten tegen de elementen terwijl we lekker in ruime wind kunnen varen langs leizijde van Basse Terre ipv naar de hoofdstad Pointe à Pitre. Ok, het was wel niet de hoofdstad, maar er waren erg mooie ankerplaatsen langs de minst toeristische zijde van het eiland. Eens in Baie Deshaies konden we rustig ankeren, de boot achterlaten en een auto huren of bus nemen om Basse Terre en Grande Terre te verkennen.

Mooi, doch een beetje gelijkaardig aan Martinique (teveel Fransen) dus na een week rondreizen én het weerbericht te checken wilden we graag verder naar de meer eilanden, Montserrat en Antigua.