Tuesday, September 15, 2009

Suwarrow

Bora Bora is quasi de meest westelijke stop van de genootschapseilanden, het was 720 NM en een week varen in superlichte condities. Een week ploeteren en van elk zuchtje wind gebruik maken om die af te leggen afstand in te korten. In de mid-Pacifiek is het kiezen tussen zwaar weer of superlicht. Suwarrow was het antwoord, de enige 'bezeilde' bestemming opde weg naar Tonga, en een atol in 'the middle of nowhere'. Het is ontdekt begin 19de eeuw door een Russisch ship "Suwarrow" maar nooit echt bewoond geweest behalve door enkele egotrippers zoals Tom Neale en Bernard Moitessier die indertijd -en vandaag nog steeds erg veel zeilers- super enthousiast over waren. We willen het zelf wel s beleven.



Toegegeven, waarschijnlijk een van de meest geisoleerde paradijzen op deze aardbol, gesitueerd in het noordelijke deel van de Cook eilanden, ver van alle andere, waar je enkel kan geraken per zeilboot. Een atol in een vijfhoek uitgelijnd, met een tiental mega-weelderige motu's en met een uitgebreide vogelpopulatie en visbestand (en dan spreek ik vooral over haaien) waar je je als mens niet meer zo gezond bij voelt.
Suwarrow is nu een natuurreservaat geworden en er woont enkel een caretaker met zijn familie die hier leeft op wat de natuur hen geeft.
Het mag dan geografisch misschien wel afgezonderd liggen, maar als we hier op de middag het anker laten vallen tellen we een 21 zeilboten! Niet wat we hadden verwacht, maar s' avonds wel supergezellig op de uitgebreide "pot luck" en BBQ van de lokale vis en 'geïmporteerde' alcohol.
Enkele dagen kunnen we genieten van paradijsje spelen, maar dan komt een depressie met rukwinden tot 50 knoop het plezier verpesten. De enige ankerplek in de 20 mijl brede lagune is blootgesteld aan SE-winden en de ankerbodem ligt vol met koraalpatchen. Na een hele nacht de motor bijgezet te hebben en een adrenaline rush die overeenkomt met die van twintig liter cappucchino's breekt uiteindelijk onze ketting als ik de motor afzet. De ketting zat verwikkeld rond verschillende koraalhoofden dichtbij de boot en is door het extreem geweld van de brekende golven en schommelen van de boot gebroken.
Koelbloedig zoals we altijd zijn (...) hebben we niet gepanikeerd toen we naar het aan lager wal gelegen bruisende rif werden geblazen, en dat onze motor amper voldoende kracht had om een meter weg te geraken van dat fatale gevaar. Om een lang verhaal kort te maken zijn we uiteindelijk met twee reserve ankers paraat, gaan liggen op een meer beschutte plaats aan een vaste ankerboei tot het geweld voorbij was .
Enkele dagen later later was is er nog zo eentje gepasseerd. We waren dan ook wreed opgelucht wanneer we hier zijn weg geraakt, het beste ven het seizoen is klaarblijkelijk voorbij. We hebben gehoord dat Niue het Mecca is van de walvissen en daar willen we naartoe!