Na een vreselijk turbulente nacht in de voorhaven van Funchal (en dit had niets te maken met Eve, maar wel met de golven die de haven binnen rolden), zijn we 8 oktober rond de middag vertrokken richting Isla Graciosa, de meest oostelijke lavabrok van de Canarische eilanden. t’ Vervelende is dat we al vermoeid waren voor we vertrokken, maar we zullen dan maar gewoon vroeger onze wachten beginnen. Eve vindt de nachtshiften leuker dan ik en zij neemt het grootste deel van de donkere nachten voor haar rekening. Da’s dik ok voor mij! De wind is alweer hevig maar hij komt uit een ruime hoek. Het alternatief was twee dagen eerder vertrekken maar dan was het 2 dagen vergast worden (motor). Het is fenomenaal hoe accuraat die gribfiles het weer (tot nu toe althans) voorspellen!
Twee dagen later tegen de middag zien we de impressionante rotsformaties van Lanzarote en Isla Graciosa opduiken. Onze ankerplaats ligt tussen beide eilanden en je vaart langs een falaise die gemakkelijk 200 meter hoog kan zijn!
Als klap op de vuurpijl krijg ik, eenmaal het anker geworpen, een uitbundig welkom wuiven van een naakte jonge vrouw van op een voor anker liggende boot. Tis hier ECHT wel paradijs! :)
Later blijkt dat de zeilers van vooral de noord-europese boten hier graag hun rimpels laten zien, en dat je nergens meer om je heen kunt kijken zonder ze te missen…
Toch is het liggen in dit glashelder water van Playa Francesca, gecombineerd met de prachtige ruige natuur, een niet te missen plaatsje voor elke zeiler die naar dit gebied vaart.
Na 4 dagen sprookjes- snorkelen, kraterklimmen en bbq-en met onze bevriende franse en braziliaanse lotgenoten beslissen we verder te zeilen naar Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote, een tochtje van 25 mijl in quasi perfecte condities.
De oude (verlaten) haven van Arrecife, is een mooie plaats om enkele dagen te spenderen, proviand in te slaan en onze goede vriend Jan alias slaaf-matroos op te wachten die ons op de eilandengroep zal vergezellen.
Dankzij de 10 kilo gidsen die Jan heeft meegebracht vinden we dat Lanzarote in detail te verkennen valt gaan en huren we een "limo" voor enkele dagen. Ik ga mezelf niet promoten tot tourist information desk, maar t’is ongelofelijk wat dit op ’t eerste zicht kaal en dode eiland te bieden heeft. Er is ten eerste een fenomeen kunstenaar- architect, César Manrique, die in de jaren 70-80 zeer eigenzinnig organisch minimalistische lounge-sfeer- architectuur heeft gerealiseerd, zowat op de meeste van de eilanden hier, maar vooral op Lanzarote.
