Panama city en de voorbereiding van de Pacific

Bijna 3 weken zwaar gewerkt aan de boot voorbereiden voor de volgende etappe, want het is er een lange! Vierduizend zeemijlen met een tussenstop in de Galapagos. Boot terug scherp gesteld, materiaal arsenaal bijgevuld, proviand inslaan, crew gewisseld(?), en onszelf verwend met het vele lekkers in het sympatiek drukke en goedkope Panama city. En gewerkt is geen understatement! Nieuwe prachtige UV strip aan de Genua genaaid, nieuwe luikbeschermers gemaakt (tegen de zon en warmte), motoronderdelen als lucht- en oliefilters, impellers, dichtingen, lagerringen, en olie, een nieuwe startbatterij, nieuwe harde dinghy gekocht (voor géén geld), we hebben zelfs onze (vier) butaanflessen kunnen hervullen, wat we zelfs in de Caraïben quasi niet hebben kunnen doen! We hebben navigatiekaarten van alle atollen in de Zuid- Pacifiek en de oost- Australische kust ge..euhm..kocht, pilots gecopieerd, alle tanks nokvol met water en diesel, etc, etc.. allee, we zijn d'r klaar voor.
Eve is voor een deeltje van de reis naar huis gevlogen om haar familie-batterijen wat op te laden, en tevens omdat ze die lange oversteken (4000 mijl tot de Markiezen), niet zo tof vindt. (snif)


Ik wilde die oversteek wel gerust alleen doen maar had toch liever een zeilslaaf aan boord, al was het maar om af en toe een klapke tegen te doen. Eve was niet zo enthousiast met mijn voorstel om een lokale Panamese schone aan boord te nemen ;) maar het toeval wou dat nét nu, onze trouwe ouwe Jan Jolly (alias sailorboy) met zijn knappe Algerijnse vriendin had gebroken, zijn job gepauseerd én zijn huis doorverhuurd! Er bestaat geen toeval! Hij zal meevaren tot Australië eind dit jaar, tenminste als hij mij zolang kan verdragen. Tis een mager alternatief van die Panamese, maar tis er wel een, hé? :)
Een week nadat Jan is binnengevlogen kunnen we vertrekken, als de wind gunstig staat, ttz dat we moeten vertrekken als de ITCZ (de "Inter tropical conversion zone" of kortweg windstille zone rond de evenaar) zoveel mogelijk noordwaarts ligt, en de wind uit een gunstige richting, zoniet moeten we negenhonderd mijl dieselen tot de Galapagos en dat zien mijn tere zenuwen niet zo zitten! Al die voorwaarden op een rij is wel nogal veel gevraagd, zeker hier in de tropen. Gezien onze afdeling verse groenten en fruit aan boord er ook niet beter op wordt beslissen we de haak te lichten. We gaan nog enkele dagen wachten in de mooie en relaxe eilandengroep "Las Perlas" op dertig mijl van de hoofdstad. Niet om te relaxen -want zo zijn we niet- maar om het onderwaterschip en schroef te doen blinken alsof het nog nooit heeft geblonken, we willen een flitsend snelle overtocht want we zijn laat in het seizoen!
Na drie dagen onderwaterpoetsen, jungle trekken, kokosnoten plukken en bananen hakken vertrekken we, de gribs (wind weerbericht) zien er wel niet zo optimaal uit, maar we moeten toch nekeer weg, we zullen de eerste dagen in de doldrums wel dobberen of powersailen, we zien wel! Een droomtocht tijdens de eerste dagen, een zachte bries uit het zuidwesten loodste ons zuidwaarts, op een zilveren zee. We wilden afzakken tot vier graden boven de evenaar alvorens de oprit van de tradewind autostrade naar de Galapagos te nemen. Maar het weer dacht daar anders over en veranderde eens we in de buurt van die oprit waren, een stijve bries met steile golven en sterke stroming verhinderden dat we de goede richting uitgingen. We konden kiezen tussen terug Noordwestelijk (terug-) varen of zuidoostelijk, richting vaste land van Ecuador... baâalen!
Om een lang verhaal kort te maken heeft een week langer voor de overtocht heeft ons wel vogel- en dolfijnspectakel opgeleverd. Ik had geen idee dat die beesten in staat waren acrobatie te doen waar de africhters in het Brugs dolfinarium bleek zouden van worden. Mééters hoog in de lucht met omgekeerde salto's, table top kicks, sliders en powergybes, en dan nog in formatie van tien ook! Wohoow! Hallucinant! Jan heeft een echte zeilers attitude, motorzeilen is voor mietjes, beter twee knopen rustig varen dan uitlaatgassen ontbijten, lunchen en dineren en stressen over de dieselvoorraad! Wat is een weekje langer op een jaar tijd? Dat is nog nekeer gesproken!
Dus twee weken dobberen na ons vertrek zijn we de baai van San Christobal "binnengegleden". De Galapagos!
We zijn nog maar net geankerd en enkele zeehonden zwemmen al onder en springen rond onze boot. Zo'n grappige beesten! Elke dinghy of zwemplatform doet dienst als potentieel zeehond-zonnebadplaats. Overal hoor je ze geeuwen, blaffen(?), "boeren" of ander rare geluiden maken. Hilarisch! Fregatvogels en "blauwvoet Boobies" maken de lucht onveilig. San Christobal is een meevaller, helemaal niet toeristisch, de mensen zijn super vriendelijk, het bulkt van de wildlife, en tis hier zelfs Ecuadoriaans goedkoop! (behalve de inklaringsprocedure die toch een US$200 kost + optionele US$100 p/p natinaal park toegang)