Arequipa, Lima

nog een beetje mee bezig... maar 4 weken oversteek is een zee van tijd! :)

Peru, Cuzco, Agua Calientes, Machu Picchu

nog een beetje mee bezig... maar 4 weken oversteek is een zee van tijd! :)

Copa Cabana, Titicaca meer en het wondermooie Isla del Sol

De hele nacht heb ik wakker gelegen, braakneigingen, ziek, zwak, vermoeid, voedselvergiftiging? Die taart was nochtans super lekker, maar wel een beetje verdacht! We hadden onze bustickets al gekocht, en ik vond het niet nodig om daarvoor nog langer te blijven, we moeten immers verder, er staat nog veel op het programma! Op nog geen 3 uurtjes -kokhalzend- rijden ligt Copacabana, een charmant dorpje, gelegen aan zuid-oostelijke oever van het magisch mooie mythische Titicaca meer. Tweehonderddertig km lang, grensoverschrijdend tot diep in de Peruviaanse Andes, en een eiland waar volgens de Inca mythologie, de zon is geboren; Isla del Sol.

Een bootrit van alweer 3 uur brengt ons naar Santiago Pampa aan de noordzijde van het eiland. Het is alsof de tijd is blijven stilstaan op isla del sol. Traditioneel geklede vrouwen met Lama's en ezels klimmen de honderden steile trappen naar de boven waar het dorp is gelegen.

Fuck, we moeten met onze zware rugzakken naar boven waar er guesthouses zijn. Ik sta nog steeds te trillen op mijn benen en nog meer als ik al die trappen zie, maar het wil niet pakken, Eve wil mijn zakken niet meesleuren. ;) Maar laten we een erg lang verhaal kort maken en schrijven dat die beklimming een ware middeleeuwse calvarietocht leek en dat het eiland, hoe heilig ook, nog nooit zo vervloekt is geworden! De koude nacht (in een kamer met hallucinant zicht op het meer) heeft me terug op mijn benen gebracht, en maar goed ook, want we willen met een lokale gids het eiland verkennen en de Inca ruines gaan bekijken. De wandelingen op het eiland zijn adembenemend mooi en ruines zijn wat ze zijn, maar een ding is zeker, het misterieuze Isla del sol is een magische plek op deze aardbol!

meer foto's zie onze website

Potosi, Sucre, La Paz

Potosi, Sucre en La Paz
Potosi, de hoogste stad van Zuid-Amerika op een duizeligwekkende hoogte van 4070 m, en ooit een van de rijkste steden van het continent vanwege haar lucratieve zilvermijnen, met smalle straatjes, coloniale huizen met schitterend gesculpteerde balconnen, rijk geornamenteerde kerken, maar ook rijk aan geschiedenis. Miljoenen mijnwerkers, afrikaanse slaven en indigenen werkten hier decenia's in omstandigheden waar je van huivert. Men spreekt van acht miljoen doden (verongelukt, ontploft, longaandoeningen, etc ), gewoon omdat de spanjaarden het zilver wouden om geld mee te maken zonder geld te spenderen. Vandaag wordt er door de indigenen nog steeds in die mijnen gewerkt -en in quasi dezelfde omstandigheden- behalve dat ze nu maar tien uur per dag moeten werken en slechts zes dagen per week. Ze ontginnen lood en zink en slechts in beperkte mate nog zilver. Als je daarin rondkruipt kan je pas echt begrijpen hoe middeleeuws het is om daarin te leven. Je kruipt door donkere, smalle, stofferige tunnels met een schrijend tekort aan zuurstof, sommige delen zijn als hete, dampe sauna's, je loopt op losliggende planken over putten waar je de bodem niet van ziet, klimt op scheve ladders, sommige zijn kilometers diep, één seconde onoplettend en het kan je je leven kosten. Daarenboven werk je met dynamiet! D'r zijn leukere dingen! Om de miserie te vergeten chewen ze de hele dag cocabladeren, eten bijna niet, roken en drinken ze pure (90°) alcohol.Ze hebben geen verzekering, geen familieleven. Als je hun vraagt waarom ze het doen zeggen ze omdat het traditie is...

Sucre

Deze mooie administrative Boliviaanse hoofdstad is ontstaan in een vallei omringd van laag gebergte. Typisch aan de stad is dat het een erg uitgebreid cultureel erfgoed bezit. De hele stad is een museum. Alle huizen zijn in gelijkaardige eenvoudige coloniale stijl gebouwd en wit gegekaleid, maar schrille sociale contrasten zien we tussen de mensen op straat. Je ziet poepsjieke bolivianen in maatpak(!) restaurans afschuimen terwijl tientallen schoenpoetsers en bedelaars op de grond kruipen om een sol te verdienen. De Boliviaanse realiteit is hard.

La Paz

Boliviaanse nachtbussen stoppen niet. niet om te eten, niet om te plassen en als de wc (en de luchtventilatie) aan boord defect is heeft iedereen pech! Er is een stopplaats voorzien ergens in het holst van de nacht halverwege. Honger lijden en inhouden dan maar. Wanneer al die bussen aankomen op de beruchte stopplaats in het centrum van een naamloos dorpje zien we dat tientallen mensen overal in de straten van dat dorp de bodem aan het fertiliseren zijn; bomen, huizen, auto's, alles moet er aan geloven! er zijn geen faciliteiten en niemand doet er iets aan... Typisch Bolivië!

Gesitueerd op 3360m en gebouwd op de steile flanken van een 5 km brede canyon, geeft La Paz een woaauw gevoel. Het is niet alleen de hoogste hoofdstad ter wereld, maar ze heeft een drukte alsof het de commercieële draaischijf van de wereld zou zijn. De stad kan je moeilijk onverschillend laten, coloniale architectuur, anderhalf miljoen mensen en ogenschijnlijk evenveel handelszaken waar je werkelijk alles kan vinden, als je maar in de juiste buurt zit. Van gedroogde allegatorkoppen en lamfeutussen op de "mercado de brugas", via de waanzinnige illegale film- en muziekmarkt, naar de textielbuurt waar je het wildste aanbod van hoeden en polleras vindt (traditionele 37 lagige gedrapeerde rokken in de moeilijkste kleurcombinaties en motieven die je je kunt voorstellen), straatrestaurants, groentenmarkten, vleesmarkten, druk bezochte spleelpleinen (met tientallen biljart en fussbaltafels), het houdt nooit op! Een feit is dat de stad tsjokvol staat van straathandelaars, marktkramers en eettentjes, zó vol, dat je hier nog nauwelijks kan rondwandelen; Je kan het niet beter vergelijken met een dag van de lege portemonnee's van de Gentse feesten, maar dan het hele jaar door! ...met andere woorden, een gezellige boel alhier!

meer foto's zie website

Altiplano Boliviano

Een half uurtje rijden vanuit San Pedro en de Chileens-Bolivaanse grenspost is al in zicht. Onmiddelijk daarna begint de klim naar 4000 m hoogte waar de eigenlijke grens zich bevindt. Vier kilometer, pfft, ik moet eerlijk toegeven dat ik er tegenop zie. Vorige reizen naar Tibet en Nepal zijn me telkens bijna fataal geweest. Hoogteziekte. Ik ben geen berggeit of Yak, maar een zeedier. Wat zit ik hier eigenlijk te doen? Het tekort aan zuurstof geeft me braakneigingen, slaapstoornissen, barstende hoofdpijn, of op z'n minst een uitgesproken gevoel van levensmoeheid. Eve heeft daar allemaal geen last van, ze voelt zich kiplekker, ze vindt het hier gewoon een beetje koud! De eerste dag rijden we met een duidelijk oververmoeide chauffeur de hoogvlakte in. Er zijn geen wegen, gewoon sporen in een droge, koude rotswoestijn. Rondom ons uitgedoofde vulkanen en uitgestrekte lege vlaktes. Terwijl we tijdens de rit er alles aan doen om onze chauffer wakker te houden (babbelen, vragen stellen, schouderkloppen geven), krijgen we een adembenemend spectakel te zien. Jesus, wat is Bolivië verrassend mooi!!! We stoppen aan witte (zout-) lagunes met flamingo's, blauwe lagunes, we worden getrakteerd op een "hotspring"dompel, passeren kolkende geisers en stomende fumarollen, en stoppen uiteindelijk aan mijn favoriete laguna Colorada.


Er heerst een Tibetaans sfeerke, weinig zuurstof, er staat een geselend koude wind, maar het rood en groen en blauwe meer bevindt zich in een landschap beyond reality! Waouw! Duizenden roze flamingo's slobberen in het ondiepe water, een kudde gedreven lama's passeren en doen een himalayaanse vos opschrikken, en wij, wij zitten hier maar deze fenomenale scene te aanschouwen...

laguna colorada
Veel drinken en coca thee moeten de hoogteziekte doen verdwijnen, ik ga vroeg slapen met een lading van zeven (!) dekens op mijn bed, en nog lig ik te rillen van de kou, het vriest 20° onder nul en er is geen verwarming. Ik zie, geplet onder het loodzware gewicht van de dekens, de hele nacht aan me voorbij gaan, ik kan de slaap maar niet vatten en heb barstende hoofdpijn...Voor de eerste keer in mijn leven was ik opgelucht toen we om vijf uur 'mochten' opstaan, een lading pijnstillers, ontbijten met roereieren en spek en coca thee, en geleidelijk voelden we de zalige warmte van de opkomende zon. Ik begin terug te leven! Even later op de weg naar de zoutvlakte van Uyuni werden we weer grondig door mekaar geschud, we passeren en akelig mooie spookdorpen (Chiguana) en desolate steenwoestijnen, in Dali-achtige landschappen. Waanzinnig hallucinante beelden van rotsen in de vorm van bomen, paddestoelen, vogels of zelfs prehistorische dieren. Is dit wel echt?


De volgende nacht spenderen we aan de rand van de "salar de Uyuni" in een confortabele 'luxe suite' van een zouthotel. Volledig opgetrokken met zoutblokken, zelfs het meubilair zijn gestapelde zoutkristallen, én, er is zelfs (warm) water!
Na een heerlijke nacht (uit-) slapen zijn we om vijf uur vertrokken om de zonsopgang te aanschouwen ten midden van deze immense zoutvlakte. Het geluid van de stilte en de verblindende schoonheid van het oneindige 'niets' is wat ons zo pakt. Je ziet mijlen vergezichten, zo ver, dat je bijna geen overgang meer ziet tussen het uitgedroogde zoutmeer en de lucht. Het absolute hoogtepunt van deze trek, of zelfs onze reis, is de "Isla de los Pescadores", een donkere parel in de schijnbaar oneindige witte zoutwoestijn. Een oase van rust waar duizenden eeuwenoude cactussen floreren en vanwaar je aan de horizon de sporen van de jeeps kan zien die de verschillende bestemmingen rondom de zoutvalkte verbinden.


Het is bijna een halve dag in de brandende zon vlammen, om in Uyuni aan te komen, aan de overzijde van het meer. En dit is waar je je echte kultuurshok krijgt, we zijn plots in het echte Zuid-Amerika aanbeland! Bolivianen hangen vast aan hun oude traditie, het maakt het land wat het is, en wat het altijd al is geweest. Uyuni heeft op zich maar weinig te bieden. Het is een onaantrekkelijk stoffige en broeierig hete nederzetting van betonnen woonblokken aan een uitgedoofd treinstation op 3650 m hoogte. Maar uitgerekend hier zijn de afgedankte stoomtreinen -even buiten de stad- op een hoop gereden en ondankbaar achtergelaten. In de melancholieke "cemeterio de trenes" staan tientallen vervallen en soms compleet geplunderde stoommachines ten toon, Franse en vooral Britse modellen van uiteenlopende periodes en stijlen die de stoomtrein-mode heeft gekend! Eve en ik vermaken ons hier kostelijk! Bolivië, Wat een fijn land!

meer foto´s op onze website www.criesnwhispers.info

Atacama woestijn

De route naar San Pedro de Atacama via Antofagasta en Calama, die de 2000 km noordelijke chileense kust flankeert, is pakkend mooi. We hadden, na al dat zee- en zeilgeweld in de Caraïben wel 's goesting naar de kalmte van het niets, het oneindige, de stilte van de woestijn. We konden ons geen betere plaats voorstellen dan beruchte Atacamawoestijn, volgens onze gids de droogste woestijn ter wereld. Apocalyptische ontmoetingen van vulkanische heuvels en rotsformaties met het brekend geweld van ongetemde golven van een lichtblauwe oceaan. Mooi!



Maar hoe dieper we het noorden binnendringen, hoe extremer het landschap.
Uitgemergelde zoutvlaktes, geysers en luchtweerspiegelende meren, en decors waar je een perfect idee krijgt wat Armstrong moet gezien hebben wanneer hij in de Apollo door zijn patrijspoort naar buiten keek. San Pedro is een charmant 'adobe-mudbricks' woestijndorpje,
een oase van rust op 2440 m hoogte. Gesitueerd tussen de Valle de la Luna, Inca ruines van Catarpe, hoogvalkte- geisers en lagune's, warmwaterbronnen én dichtbij de Boliviaanse grens, maken het een erg populaire bestemming bij backpackers. Je kan er desertbiken, sandboarden, klimmen, georganiseerde treks doen naar al het omliggende natuurlijk schoon of gewoon chillen op een terrasje in de schaduw van de zinderende zon met een vers geperste fruitcocktail. Na vier dagen rondtrekken in de Altiplano de Atacama, chillen en voorbereiden vertrekken we met een georganiseerde 4x4 tocht, drie dagen Boliviaanse hoogvlakte, richting Uyuni.

Valparaiso

Op een boogscheut van de hoofdstad ligt deze kleurrijke parel aan zee. Gekend voor haar hippy's en drum 'n base party's, maar vooral omwille van het artistiek leven. Grafitti, de gerenomeerde 18° eeuwse "ascensores", typische coloniale architectuur en de poëtische straatjes van Cerro Alege. 'Valpo' is eveneens een studentenstad met uitgebreid aanbod van gezellige restaurantjes en coole, donkere bars. Grote flater in het stedenbouwkundig concept is -je kan het bijna niet geloven- dat de hele kust, compleet van de stad is gescheiden door de industriëele haven.


De zee zie je alleen vanop de Cerro's (heuvels). Gelukkig voor de Valparaisiaan (of valparisioot?) is de hele stad gebouwd op bergflanken waardoor iedereen zicht heeft op zee, en dát is een schitterend concept! Wij zien ons hier ook wel een tijdje blijven hangen...


meer foto´s op onze website www.criesnwhispers.info

Santiago de Chile

Geheel relaxed en als nieuwe mensen hebben we Argentinië verlaten...
Door een besneeuwde 3000m hoge bergpas, waar overgens de douaneposten zijn gelokaliseerd, slingert de autoweg recht Santiago de Chile binnen. Alweer een dijk van een stad! Het mag wel een criminaliteit(?) en smog probleem hebben, bij ons staat het op de top 5 van zuid amerika! Wat maakt deze Europees aanvoelende stad zo leuk? Wel, zelfde Menu als altijd: Vreed vibrerend kultuurleven, lekker en onwaarschijnlijk goedkoop om zeer uitgebreid te eten, Bario Bellavista met haar interbellum -stijl architectuur, een rommelmarkt waar je géén chinese brol vindt, mega coole boekenwinkels, een plezante vibe én tentoonstellingen over Rapa Nui.
Paaseiland (oftewel Rapa Nui). Een extreem intrigerende cultuur op een van de meest geisoleerde plaatsen op deze wereld met haar schitterende "avantgardistische" Moai's. Puur minimalisme! Wooow, daar moeten we misschien een omwegske voor maken? Vliegen zou laf zijn... we zien nog wel?

Een hilarisch fenomeen van de stad zijn de koffiehuizen. Die vindt je wel in elke stad maar hier heten ze "café con piernas", genaamd naar de schaars geklede service-madammen die de koffie serveren. Nog een favoriet van ons is de lomito boccadillo. Een broodje typisch van Santiago met gegrilde steak, oneetbaar veel heerlijke guacamole, tomaat, sla en uien, zó dik belegd dat je het geheel onmogelijk met manieren kan eten. (t' water komt me al in de mond!)

Het mooie "Lake district" en het lekkere "whine district"

Bariloche, Argentinië
Een "ietwat" lastige tocht om hier te geraken. We hebben er meer dan 52 uur (! een record!) over gereisd om zover te geraken. Maar aankomen in het milde, zonnige, lentefris Bariloche na zolang buszitten-en-naar-buiten-gapen, is als een dubbele adrenaline shot krijgen na 2 weken in coma te liggen. Bariloche krijgt soms de bijnaam van het Zwitserland van Zuid America. Het ligt in het "lakedistrict" van de Andes. Witte sneeuwtoppen, groene valleien, grasheuvels, tientallen kristalblauwe reflecterende meren en onbezoedelde berglucht is wat je hier krijgt. Waarschijnlijk zoals Zwitserland ooit geweest is. Wij "hiken" ons te pletter in het onuitputtelijk aanbod van minitreks.

Er dreigt me iets ernstigs te overkomen: Ik begin een natuurmens te worden, heb zin om er met de tent op uit te trekken! Stel je voor!? :)



Mendoza, het hart van de Argentijnse wijnstreek, de levensgenieters van de natie, en de hele regio straalt het uit. Je voelt het al wanneer je in de luchtige, welgeorganiseerde busterminal rondloopt. Gezellige, zonnige terrasjes onder parasolletjes nodigen ons uit om croissants met lait-russe te consumeren. Geene stress! De groene straten, grote parken, brede schaduwrijke voetpaden, gezellige bars en restokes zorgen ervoor dat de vermoeide reiziger -zoals wij dat natuurlijk altijd zijn- kan chillen en profiteren van de erg coole sfeer.Plus het is lente en tevens het seizoen van de lokale kersen en abrikozen en al de rest, en daar maken we maar al te graag misbruik van!


Maar dat is niet alles: de regio passeren zonder je vermoeide botten in de natuurlijke warm water bronnen en thermen te laten weken en sudderen zou een afront zijn aan jezelf, het maakt immers deel uit van de "Mendoza-kuur" En wat de wijn betreft is dit land te mooi om waar te zijn; Voor het equivalent van één fles Bordeaux bij ons heb je hier een kist met een assortiment dat gerust de Franse overtreft! s' Avonds op een terrasje kan je lustig de lokale wijn "proeven", iets waar sommige toeristen problemen mee hebben af te haken... (ik spreek deze keer niet van mezelf)De "7 lakes route" van Bariloche naar Mendoza die deel uitmaakt van de legendarische Route 40 mag er ook zijn. Een sligerende autoweg tussen bergen, rivieren en azulblauwe meren. Man, wat is Argentinië mooi!

Patagonië

Argentinië meet zo'n 4000 km lang maar gelukkig (voor onze gezondheid) zijn de highlights geconcentreerd op 'slechts' een 8-tal plaatsen.
Er zijn Foz Iguacu in het noorden, Buenos Aires (of coarse), het heerlijk desolate Tierra del fuego in het zuiden, de impressionante gletsjermeren in El Calafate, de lekkerste chocolade van Zuid-Amerika in Bariloche, ongeevenaard wijnzippen (lees zuipen) in Mendoza voor de prijs van mineraal water, betoverende natuur in Salta en ...Peninsula Valdes.
Van BA is het 20 uurtjes bussen naar Puerto Madryn, een dorp vlakbij het natuurreservaat
van Peninsula Valdes dat synoniem staat voor haar 'marine life'. Na een uur rijden kan je een kudde zeeolifanten of zeeleeuwen van ver zien gapen op het strand, daarna loop je enkele broedende Magelhan pinguins tegen het lijf en als je ècht geluk hebt kan je een vraatzuchtige orca aan het werk zien, zeggen ze. Het is wel leuk om die beesten in hun omgeving te zien, maar het voelt aan alsof je in een zoo ronddwaalt.
Gelukkig zijn er powerribs die je meenemen op zee om wat te stoeien met de lokale walvissen. En dat alleen al is een show waarvoor je naar Argentinia komt. Want walvissen zijn er hier met hopen! Het zijn 'Right whales' oftewel Groenlandse walvissen die tot 18 m lang of 80 ton worden.

Faschinerend hoe die beesten zo elegant door het water glijden, nieuwsgierig met de boot flirten, om dan plots als vlinders door de lucht te fladderren en met een enorme plons terug in het water te verdwijnen. Ik heb het al zoveel keer gezien op tv of foto's, maar als je het live meemaakt, springen je oogbollen bijna mee het sop in! Toch blij dat we hier niet met onze eigen dingy varen (we hebben immers geen 600 pk achterop voor als het moest spannen...)


Volgende pitstop in Patagonië is het wondermooie El Calafate. Een vreemd gevoel overkomt ons als we de bus uitstappen. De temperatuur hangt de rond het vriespunt, en dat zijn we al láng niet meer gewend! Een snijdende polaire wind waarvan de autochtonen zelfs klagen dat het 'fris' is! (en zeggen dat we al die windstoppers en polar's op de boot hebben liggen!)
Maar de volgende dag, wanneer we aan de voet van de Perito Moreno Glacier staan, beseffen we waarom we zo moeten afzien: de ongetemperde natuur van Patagonië; bergen, ijs, zwarte wolken, turqoise blauwe meren, ongerepte natuur, ijskoude wind, ...pure adrenaline!

Het is frappant te weten dat het ijs beweegt met een snelheid tot 2 m per dag, zo´n 60 m hoog, en op het diepste punt 700 m dik is!!
Wanneer ik het ijs hoor kraken, breken en dan af en toe in het water storten met een donderachtig gedreun komen mijn krullen recht (niet op foto) te staan.


Ik weet het, ik hoef hier niet de groene guru uithangen maar dit kan ik efkens niet laten:
De gevolgen van de global warming zijn hier beter merkbaar dan waar ter wereld ook.
Een antiek beeld van de Upsala glacier (op 30 km afstand) spreekt boekdelen. Dezelfde foto van deze gletsjer op 80 jaar tijd! Shocking!
Diegenen die nog ijs willen zien zullen zich moeten haasten!

1928 en 2008 (foto greenpeace)

Vanuit El Calafate zijn we verder zuidwaarts gereisd. We willen immers door tot het "einde van de wereld", naar Ushuaia. Door de stromachtige "Strait of Magallanes" met een uit de kluiten gewassen ferry, langs kale, uitgestrekte olievelden, lagunes met enkele verdwaalde roze flamingo´s, verloren gelopen lama´s en kuddes schapen in een grote leegte, maar steeds onder een betoverend mooie, dreigende wolkenhemel. Een ding is zeker, Vuurland is een unieke plaats op deze aardbol! De kriebels om naar hier te zeilen worden steeds sterker, dit moét ik eens in m´n leven meegemaakt hebben! ...


Onderweg naar Ushuaia moeten we de Argentijnse grens over, enkele uren Chileens patagonië doorkruisen, om dan terug Arentinië binnen te rijden. Een half uur voor we aan die grenspost arriveren zeggen ze ons dat we geen vlees, groenten, fruit, melkproducten of sperma het land mag binnenbrengen. Dat laatste is niet direct een probleem, maar het gevolg is hilarisch. Plots is de hele bus tripel belegde sandwiches aan 't binnenschrokken, we zijn blijkbaar niet de enigen die niet op de hoogte waren. En ik draai er nog bovendien 7 bananen, 2 pakken koeken, chocolade, en alles wat we in de Carrefour een uur tevoren hadden gekocht in mijn botten. Je kan het maar beter safe spelen!
Ushuaia Zo'n fantastisch gevoel om hier te zijn, daar droom ik al van sinds altijd! Een ietwat in slaap gezongen stadje, gelegen langs het duizeligwekkend Beagle kanaal en met zicht op de 1500 m hoge gletsjerpieken van het Vuurland Andes gebergte bevestigen het "end of the world" gevoel. Het is hier het hele jaar rond zonnig of grijs, windstil of stormachtig, koud of te koud,hagel- of sneeuwachtig, en je krijgt het hele menu elke dag opnieuw voorgeschoteld. Enfin een beetje zoals centraal Europa op een gezonde vroege lentedag maar dan het hele jaar door.Maar dat maakt de sfeer hier juist zo uniek. We zijn hier meer dan een week blijven hangen, niet alleen omdat we het hier zo cool vonden, maar ook (en vooral) omdat ik onderweg naar hier een onweerstaanbare griepvirus heb liggen kweken. Gelukzak als ik ben had ik een bed met zicht op het Beaglekanaal (geene zever!), heb ik het schouwspel van de weergoden vanuit mijn bed kunnen gadeslaan. Vier dagen later, na een overdosis van verzorging en antibiotica, mocht ik van dokter Eve mee op "expeditie" naar een van de gletsjers rond de stad met alweer hallucinante panorama's overal waar je kan kijken. Toch een beetje spijtig dat ik niet de energie had om zoals enkele moedige snowboarders naar de top te klimmen en enkele mooie slopes te pakken. (les excuses sont faits pour s'en servir)De volgende dag huren we een vierwieler om het mooie "parque national Terra del Fuego" te bezoeken en verder zuidwaarts te rijden richting legendarische "Harborton Estate", waar je de ongerepte Vuurland- natuur kan waarnemen in haar oervormen, bergriviertjes en meren, dode en levende bossen, pinguincolonies, en door de wind ontwrichte bomen. Ha-lu-ci-nant!

Lente in Buenos Aires

Argentinie, het beloofde land van melk en honing, het land waar den Che ter wereld gebracht is.
Een land dat olie, steenkool, goud, koper, skiresorts, superdeluxe slaapbussen, buitenaards lekkere steaks, heerlijke wijn en chocolade heeft, walvissen, pinguins en dat zich zelfs een deel van de zuidpool heeft toegeeigend!
Maar waarom blijft het hangen in een sluimerende staat van
De Politiek! Wij als Belgen kennen er alles van!

in een notedop: De miserie is begonnen met de vuile oorlog en de militaire dictatuur van Videla in de jaren 70, daarna veeeel schulden gemaakt, een beetje extra pesos drukken om de fynanciele put te vullen, inflatie, corruptie, privatisatie, nog meer corruptie,... soit, een klassiek Zuid-Amerikaans scenario!
Als je in BA arriveert hangt het in de lucht!

Het aantal bestolen toeristen die we hebben ontmoet is fenomenaal! Camera's, I-pod's of Laptop's, allemaal verdwenen!
Er zijn snatchers, scammers, muggers, shmoozers, bagslashers en 'birdshitters'.

Deze laatste zijn nomenteel erg aktief in de stad. Iemand benadert je langs achter en spuit een vettige, stinkende pasta op je rugzak. Je verschiet even maar die persoon helpt je graag met de rugzak van je schouders te halen. Een collega grijpt de zak en loopt, rijdt, fietst of vliegt ermee weg! Zoiets in je achterhoofd houdt je scherp, on the razors edge, and keeps the juices flowing... '

Maar de sfeer in Buenos Aires is schitterend! Tango! Het is alsof de muzikale tijd is blijven stilstaan in de jaren 40. Jong of oud, dik of lelijk, in de straten, onder kiosken, in bars, theaters, op markten. Overal zie je de mensen dansen. Het is pakkend!

Maar er is zoveel meer!
In Recoleta is er het Cemeterio waar graftomben door architecten zijn ontworpen en in het Museo de Belles Artes zie je Rothco, Morandi en Modigliani naast mekaar tentoongesteld.

(toevallig allemaal mijn facorieten)
Er is San Thelmo dat bulkt van de voluptueuze fifties architectuur, rommelmarktjes en

geestige brocante- & designshops, er is Palermo waar je lekkerder Italiaans eet dan in Italie,
en in het oude La Bocca moet je zijn voor Italiaans ijs... en dat allemaal voor geen geld.
Bofkonten als we zijn krijgen we er nog een gratis jazz festival bovenop kado!
Het leven is mooi en de lente is zalig!! (en Eve is in haar nopjes!)
We (=lees Eve) kunnen het niet laten om zelf een tangocursus te volgen en de Argentijnse show te stelen, maar daar gaan we geen beelden van geven - We willen geen mensen ontmoedigen... ;)

Foz de Iguaçu, een kitsherig watervalletje...

Foz de Iguaçu ligt toevallig nét op de grens met Argentinië (en Paraguay),
alweer een onderwerp tussen Argentijnen en Brazilianen om ruzie over te maken:
wie heeft de mooiste?
Diplomaten als wij zijn antwoorden we dat je de beide kanten moét zien, tis echt de moeite.
We hebben wél enkel een filmke van de Argentijnse zijde gepost! :)

Er moest een andere naam worden uitgevonden voor dit type van waterverplaatsingen.
FENOMENAAL!! Een gigantisch kunstwerk van de natuur dat zelfs een Al Qaeda terrorist
zou doen snikken van emoties!
Het begint met de verontrustende stilte van de uitgestrekte, doch rustig stromende Rio Iguaçu. Plotsklaps nadert de afgrond en het rustige water verandert in een gruwelijk mooi monster. Massa´s water storten met een bulderend geluid in de mist van een schijnbaar eindeloze ravijn naar beneden. Het is echt overweldigend, er zijn geen woorden voor.

Het geeft perfect weer wat Colombus moet gevreesd hebben toen hij de eerste keer naar het einde van de wereld zeilde. En ik die vond dat watervallen kitsh waren!

Na de Braziliaanse zijde noet je de grens over om naar de Argentijnse versie te gaan kijken.
Met een krop in de keel verlaten we ons geliefde Brazilië, maar voor niet lang:
De eerste week in Argentinië hebben we "lomo assada" aan de lopende band gegeten.

Vlees zo dik als Demis Roussos (vóór zijn regime), zo lekker als Beyoncé en Adriana Lima samen, en zo mals als ...euh... Eve! Met andere woorden: LEKKERRRR :)

Moeilijk te geloven dat er vegetariers in dit land bestaan!

Rio de Janeiro

Vrij vertaald als "Rivier van januari", een dijijjjk van een stad! Wat een sfeer!
Het is zoveel meer dan wat we hadden verwacht, en tis nog niet eens carnaval!

Rio heeft natuurlijk ook alle troeven in de hand. Een mild klimaat, een halucinante
overgang van berglandschap naar een helderblauwe oceaan, bovendien leven er
nog brazilianen ook!
Het ritme van de oceaangolven is de hartslag van van de stad.
Er wordt gelééfd op het strand, gefeest, gechilld, gewandeld, geromantiseerd,

gechat, gesport of getrained (en dit allemaal in surfshort en stringbikini!)

Kortom, het strand maakt deel uit van het sociaal leven van de Cariocas.

Ipanema beachvolleyfootball

Ander deel van het sociaal leven is ook de muziek en dans. Een cltureel centra in een

oude fabriek in het stadscentrum bulkt van de aktiviteiten zoals toneel, acrobatie,

ballet, concerten en onder andere marakatu spelen. (zie http://www.fundicao.org/).

En er is daarbovenop zelfs architectuur te beleven in de stad! Santa Theresa, een

ietwat verpauverde en minder veilige buurt op een van de vele steile heuvels van

de stad is een slagroomtaart van coloniale architectuur.

Er is mijn allerfavoriet MAC museum in Niteroi, dat op zich al reden genoeg is om

naar Rio te vliegen (óf te varen). Ontroerend mooi, er zijn geen woorden voor!

Meer charme van de metropool is de de VW Beatle en de legendarische VW Puma`s

die hier overal rondrijden en er nog zo fris uitzien alsof ze net uit de doos kwamen.

Er is Lapa, het Soho van Rio, waar het stikt van donkere bars met terrasjes die

mekaar beconcureren met live Salsa, Jazz, of Bossa Nova.

Alsof dat allemaal nog niet genoeg is kan je ook nog wreed goedkoop shoppen,

vers fruitsap drinken, straat- BBQ en chocoladetaart eten, en heerlijk bullshit

lullen met de carioca´s die een great sence of humour hebben... zucht!

Ok, veiligheid is wat je een probleem kunt noemen in Brazilië, maar als je enige

voorzorgen neemt, is er geen enkele reden tot paniek. De regel is dat je niets

meeneemt in sommige straten dat je niet kwijt wilt.

MAC Niteroi, de wonderen zijn de wereld niet uit...

Ouro Preto, de Braziliaanse stad van het zwarte goud...

Het lukt ons beangstigend goed om 27 uur stil te zitten. Misschien heeft het wel iets te maken met de máánden dat we op de zeilboot hebben rondgezwalpt? Who knows? Eve slaapt probleemloos zowat de hele rit uit, en ik probeer me in álle mogelijke bochten te wringen om maar één seconde slaap te kunnen vatten! Het wil maar niet lukken, maar ik ben zo kalm alsof ik 7 dosissen valium zou hebben geslikt! Ondertussen passeren we een landschap geritmeerd door groene heuvels, witte kerken en terra cotta kleurige huisjes, we slingeren de wegen binnen van (de provincie) Minas Gerais, we naderen Ouro Preto, en ik zak steeds dieper weg in mijn buszetel...

Een etmaal in de bus brengt ons letterlijk in een compleet ander tijdperk:
Zo luidruchtig als een boedistisch klooster en op 1200 m hoogte, zit er eindelijk terug wat zuurstof in de uitlaatgassen. De sfeer wordt gezet door een mediterend clair-obscure lichtspel gesynchroniseerd op een klokkenconcert van enkele van de 50 kerken van het dorpje.
Er rijdt zelfs nog steeds een stoomtrein die voor een continue verbinding tussen de naburige dorpen zorgt!

Ouro Preto alias zwart goud: Het grootste deel van het Portugees goud werd in 1850 in deze regio bovengehaald. Talloze zwarte slaven werden naar hier gedeporteerd om tot uitputting te graven in een van de vele goud- of "gemstones" mijnen. De exeburante hoeveelheid aan rijkdom zorde voor een explosie van kerken, architectuur, kunst, goudzoekers en kunstenaars...
De legendarische Aleijandinho, zoon van een bouwmeester, en zelf beeldhouwer-architect met semi-afro-slave roots, wordt door sommigen de Michelangelo van Brazilië genoemd, wegens zijn doorgedreven verfijnde architectuur en prachtig emotionele sculptuurwerk dat hij in de streek heeft gepresteerd.

Na een zeer romantisch weekend ronddartelen in de heuvels zijn we high aan cultuur de bus opgestapt. Deze keer richting Rio de Janeiro. We verwachtten sexy voetbalspelers (eve), vrouwen in stringbikini´s (ikke) en erg veel bossa-nova muziek... :)