Patagonië

Argentinië meet zo'n 4000 km lang maar gelukkig (voor onze gezondheid) zijn de highlights geconcentreerd op 'slechts' een 8-tal plaatsen.
Er zijn Foz Iguacu in het noorden, Buenos Aires (of coarse), het heerlijk desolate Tierra del fuego in het zuiden, de impressionante gletsjermeren in El Calafate, de lekkerste chocolade van Zuid-Amerika in Bariloche, ongeevenaard wijnzippen (lees zuipen) in Mendoza voor de prijs van mineraal water, betoverende natuur in Salta en ...Peninsula Valdes.
Van BA is het 20 uurtjes bussen naar Puerto Madryn, een dorp vlakbij het natuurreservaat
van Peninsula Valdes dat synoniem staat voor haar 'marine life'. Na een uur rijden kan je een kudde zeeolifanten of zeeleeuwen van ver zien gapen op het strand, daarna loop je enkele broedende Magelhan pinguins tegen het lijf en als je ècht geluk hebt kan je een vraatzuchtige orca aan het werk zien, zeggen ze. Het is wel leuk om die beesten in hun omgeving te zien, maar het voelt aan alsof je in een zoo ronddwaalt.
Gelukkig zijn er powerribs die je meenemen op zee om wat te stoeien met de lokale walvissen. En dat alleen al is een show waarvoor je naar Argentinia komt. Want walvissen zijn er hier met hopen! Het zijn 'Right whales' oftewel Groenlandse walvissen die tot 18 m lang of 80 ton worden.

Faschinerend hoe die beesten zo elegant door het water glijden, nieuwsgierig met de boot flirten, om dan plots als vlinders door de lucht te fladderren en met een enorme plons terug in het water te verdwijnen. Ik heb het al zoveel keer gezien op tv of foto's, maar als je het live meemaakt, springen je oogbollen bijna mee het sop in! Toch blij dat we hier niet met onze eigen dingy varen (we hebben immers geen 600 pk achterop voor als het moest spannen...)


Volgende pitstop in Patagonië is het wondermooie El Calafate. Een vreemd gevoel overkomt ons als we de bus uitstappen. De temperatuur hangt de rond het vriespunt, en dat zijn we al láng niet meer gewend! Een snijdende polaire wind waarvan de autochtonen zelfs klagen dat het 'fris' is! (en zeggen dat we al die windstoppers en polar's op de boot hebben liggen!)
Maar de volgende dag, wanneer we aan de voet van de Perito Moreno Glacier staan, beseffen we waarom we zo moeten afzien: de ongetemperde natuur van Patagonië; bergen, ijs, zwarte wolken, turqoise blauwe meren, ongerepte natuur, ijskoude wind, ...pure adrenaline!

Het is frappant te weten dat het ijs beweegt met een snelheid tot 2 m per dag, zo´n 60 m hoog, en op het diepste punt 700 m dik is!!
Wanneer ik het ijs hoor kraken, breken en dan af en toe in het water storten met een donderachtig gedreun komen mijn krullen recht (niet op foto) te staan.


Ik weet het, ik hoef hier niet de groene guru uithangen maar dit kan ik efkens niet laten:
De gevolgen van de global warming zijn hier beter merkbaar dan waar ter wereld ook.
Een antiek beeld van de Upsala glacier (op 30 km afstand) spreekt boekdelen. Dezelfde foto van deze gletsjer op 80 jaar tijd! Shocking!
Diegenen die nog ijs willen zien zullen zich moeten haasten!

1928 en 2008 (foto greenpeace)

Vanuit El Calafate zijn we verder zuidwaarts gereisd. We willen immers door tot het "einde van de wereld", naar Ushuaia. Door de stromachtige "Strait of Magallanes" met een uit de kluiten gewassen ferry, langs kale, uitgestrekte olievelden, lagunes met enkele verdwaalde roze flamingo´s, verloren gelopen lama´s en kuddes schapen in een grote leegte, maar steeds onder een betoverend mooie, dreigende wolkenhemel. Een ding is zeker, Vuurland is een unieke plaats op deze aardbol! De kriebels om naar hier te zeilen worden steeds sterker, dit moét ik eens in m´n leven meegemaakt hebben! ...


Onderweg naar Ushuaia moeten we de Argentijnse grens over, enkele uren Chileens patagonië doorkruisen, om dan terug Arentinië binnen te rijden. Een half uur voor we aan die grenspost arriveren zeggen ze ons dat we geen vlees, groenten, fruit, melkproducten of sperma het land mag binnenbrengen. Dat laatste is niet direct een probleem, maar het gevolg is hilarisch. Plots is de hele bus tripel belegde sandwiches aan 't binnenschrokken, we zijn blijkbaar niet de enigen die niet op de hoogte waren. En ik draai er nog bovendien 7 bananen, 2 pakken koeken, chocolade, en alles wat we in de Carrefour een uur tevoren hadden gekocht in mijn botten. Je kan het maar beter safe spelen!
Ushuaia Zo'n fantastisch gevoel om hier te zijn, daar droom ik al van sinds altijd! Een ietwat in slaap gezongen stadje, gelegen langs het duizeligwekkend Beagle kanaal en met zicht op de 1500 m hoge gletsjerpieken van het Vuurland Andes gebergte bevestigen het "end of the world" gevoel. Het is hier het hele jaar rond zonnig of grijs, windstil of stormachtig, koud of te koud,hagel- of sneeuwachtig, en je krijgt het hele menu elke dag opnieuw voorgeschoteld. Enfin een beetje zoals centraal Europa op een gezonde vroege lentedag maar dan het hele jaar door.Maar dat maakt de sfeer hier juist zo uniek. We zijn hier meer dan een week blijven hangen, niet alleen omdat we het hier zo cool vonden, maar ook (en vooral) omdat ik onderweg naar hier een onweerstaanbare griepvirus heb liggen kweken. Gelukzak als ik ben had ik een bed met zicht op het Beaglekanaal (geene zever!), heb ik het schouwspel van de weergoden vanuit mijn bed kunnen gadeslaan. Vier dagen later, na een overdosis van verzorging en antibiotica, mocht ik van dokter Eve mee op "expeditie" naar een van de gletsjers rond de stad met alweer hallucinante panorama's overal waar je kan kijken. Toch een beetje spijtig dat ik niet de energie had om zoals enkele moedige snowboarders naar de top te klimmen en enkele mooie slopes te pakken. (les excuses sont faits pour s'en servir)De volgende dag huren we een vierwieler om het mooie "parque national Terra del Fuego" te bezoeken en verder zuidwaarts te rijden richting legendarische "Harborton Estate", waar je de ongerepte Vuurland- natuur kan waarnemen in haar oervormen, bergriviertjes en meren, dode en levende bossen, pinguincolonies, en door de wind ontwrichte bomen. Ha-lu-ci-nant!