3 tot 26 december: Fluitje van een Cent...

Het zeilen in de passaatwind is zoals surfen op een eindeloze golf, die warme wind uit de ideale ruime hoek,die met de ideale windkracht blaast en nooit ophoudt. Je vaart in een soort trance, of een droom en dan krijg je er nog dolfijnen bovenop. LEKKERRRR…

Alleen hebben wij dat geluk bijna nooit mogen proeven. Ik hield al weken op voorhand de transatlantische gribfiles in de gaten en wat bleek? Dat het daar al even lang 25 knopen woei vanaf de kreeftskeerkring. Schitterend!
Net toen wij de 23° latitude passeerden, zeg maar de oprit van de passaatwind-autostrade, was het gedaan! We kregen in de plaats een lullig 15 knoops zuchtje! Da’s amper genoeg om de zeilen in een voordewindse koers op die oceaangolven bol te houden.
De zeilen trimmen bij vertrek en achteroverleunen tot aan de overkant…dat is voor ons een fabeltje. Maar toegegeven, kerst vieren op spinaker op de Atlantische oceaan geeft wel een kick.
Ok, er is de wind, maar ook de vermoeidheid. Het materiaal wordt zwaar op de proef gesteld. Het comfort aan boord van een rollend schip, gekraak, gekluts of geklop van alles dat maar kan lawaai maken, de aanhoudende misselijkheid van Eve, de verveling in de windarme periodes…
Je gaat van mij niet horen zeggen dat zo’n oversteek een fluitje van een cent is. ’t Is hard ook al zijn de omstandigheden normaal gezien ideaal.

Er zijn van die momenten dat je jezelf afvraagt “Waarom zitten wij hier eigenlijk”?
- Zoals wanneer je in grand écart terwijl de zeilen rond uw oren flapperen, op het voordek van een vreselijk schommelend schip met de spiboom (die met 2 handen vast moet houden ) overstag wilt gaan. (en geloof me, we zijn véél overstag gegaan)
- Of als je voor de zoveelste keer je middagmaal van de vloer moet schrapen omdat de boot nu nét anders beweegt op ’t moment dat je je bord hebt gevuld.
- Als er out of the blue een hekgolf in de nek kletst op ’t moment dat je rustig in ’t zonnetje van lekkere Smacks zit te genieten.

Maar gelukkig zijn er van die momenten dat het wél fantastisch is om op de Atlantische oceaan te zijn…
- Zoals wanneer je tijdens het ochtendgloren van je honeysmacks kan genieten zonder dat een enorme hekgolf je overspoelt. ;)
- Of wanneer je wel die beloofde 25-30 knopen turbowind meekrijgt (zie filmke).
- Als je s’nachts onder een hallucinante hemel vallende sterren ziet als raketaanvallen op de horizon.

Om de verveling tegen te gaan hebben we veel films en series meegekregen waarvoor nogmaals dank aan alle vrienden. Het doet deugd om even in een andere wereld te vertoeven gedurende enkele uren. Onze favorieten tijdens de oversteek was “Heroes” en “Friends”.

Facts and figures:
Een oversteek van de Canarische eilanden naar de Antillen is een 2900 mijl (kleine 5000 km) zonder te spreken dat je met een windvaan (die de hele tijd gestuurd heeft) ook tergend vreselijk zigzagt, gemakkelijk 20° uit de koers bij weinig wind. Plus, als je niet direct op de goede koers zit dan denk je “boaf, ik ga morgen wel overstag, anders sta (of lig) je wéér op dat voordek te waggelen”
Tot op heden hebben we trouwens 5253 mijl afgelegd sinds ons vertrek of 1/5 van de wereldomtrek, héhé!! (…al dat afzien en we zitten nóg altijd in Europa!)
+-32900 minuten of een kleine 23 dagen los van alle land, een gemiddelde snelheid van 5,6 knoop.
Pieken wind gaande van bijna 40 knopen squall-wind, maar ook tot een luizige bries van 5 resulterende in even wisselvallige snelheden als een hormonale vrouw. Onze piekdag registreerde toch 160 M. Er stond toen een heerlijke 25 knoop. De overige 70% van de oversteek hadden niet meer dan 15 knoop.
Geluk gehad of niet? In de eerste week al zijn 5 achtergelaten zeilboten gerapporteerd, slechts enkele honderden mijlen voor ons.

Food is beter meegevallen dan verwacht. Na twee weken, sabbel je religieus op de laatste appelsien als een tiener die zijn eerste passionele kus geeft. “Mais pas de problème avec notre plantation - les Mung-beans ça pousse bien”. Eve droomt van watermeloen, gegrilde kip en een fris slaatje, ikke van Gentse stoverij met frieten, Malteser-ijsroom en Sachertorte!

Soit, we zijn 26 december aangekomen in Marin, Martinique.
Is het de ti-ruhm, landziekte of de vermoeidheid, of misschien de Zouk-vibes? De wereld waggelt nog steeds onder onze voeten. Wij hebben alvast onze lever op de proef gesteld met zalig overrijpe stinkende Franse kaas met baguette, ijsroom en cocktails!!Wat is het goed om weer op de wereld te zijn!!

winter op de Canarische eilanden

Het is ondertussen bijna winter op de Canarische en de volle 27° maken deze drukke periode een stuk dragelijker dan het bij ons moet zijn. Dankzij een uitgebreid assortiment aan variëteiten mandarijnen voelen wij ons niet ontaard. In de moeilijke momenten dragen wij een sjaal en zing ik Kerstliedjes, maar anders is het de bikini en voor michel een short(!!) als dagelijkse kledij.

Ja tis weer een tijdje geleden, wij leven dus nog en zijn nog niet op de grote oceaan.
In de voorbereidingsdrukte hebben wij een beetje de blog uit het oog verloren. Leuk te weten dat we gevolgd worden. Bedankt voor de lieve mails.

Even recapituleren.
Het bezoek van Jan was super aangenaam. De perfecte gast! Het is met spijt dat wij wegens verfijningswerken aan de boot Jan alleen naar Tenerife hebben moeten laten gaan voor het laatste stukje van zijn verblijf.
Enfin…alleen…? De lift bleek een zeer comfortabele 18 meter Catana 58 catamaran te zijn. Wij hadden ook best willen meegaan.



Wij hebben samen gezellig gereisd, gewandeld en bezocht tot we erbij neervielen. We hebben boeiende mensen ontmoet die gezond gestoorde dingen doen.
Er was Olivier Kersauzon, beruchte wereldzeiler uit Brest (aan wiens ponton wij trouwens gelegen hebben in de 2 pijnlijke weken Brest) die zijn trimaran met 11000liter diesel kwam vullen om naar Brasilië en Patagonië te gaan filmen, Marco alias “ super cool, een super begaafde italiaanse regisseur”, de compleet gestoorde Texaco crew met een dinghy-race-fever, jonge zeilers met dromen, oudere zeilers met ervaring, super sympatieke inwoners, aangespoelden, bezoekers… Er zijn hier mensen uit alle hoeken van de wereld (Japan, USA, Canada, Zweden, Engeland, veel Duitsers en Hollanders , Kiwi’s…en zelfs een mexicaanse boot) die vol interesse deze planeet willen verkennen, verkend hebben of even uitblazen…

Autochtonen zijn hier ongelooflijk gastvrij, behulpzaam en warm. Spijtig dat de prijzen meer dan verdubbeld zijn in de laatste 4 jaar. Las Palmas is NOT-ANYMORE the place to be voor bootmateriaal. Tip voor vertrekkers: de prijzen zijn over het algemeen interessanter in Frankrijk en Duitsland, en op beurzen. Er werd ons aangeraden om het aanschaffen van bepaalde bootspullen uit te stellen tot hier… met een goed netwerk en organisatie, maak je veel betere deals thuis!



Wat food betreft, mocht ik het “begin” herdoen, dan zou ik veel meer blikken yummie stuff en sjalotjes bij ons of in Frankrijk kopen. Aardappelen,ajuin, pasta, melk, en tomaat in blik koop je beter progressief, maar de petit salés, cassoulets en volauvents, als je dat denk te lusten in warmer weer, neem maar een stock! De chocolade hier is trouwens ook niet te vreten. Lokale”lekkernij” is Gofio (GoodforU…NOT!). Je kan het vergelijken met geprest geweekte hondenkorrels (with all respect weliswaar, maar niets voor onze tastebuds).

Om Jan te overtuigen dat er meer was aan Gran Canaria dan naaktstranden met verrimpelde exhisbisionisten en gay-cruisers, heeft Jesùs ons een exclusieve gegidste rondleiding gegeven van het noorden van het eiland. Jesus is een security bad-ass (in de allerpositiefste zin van het woord) met een hart van Goud. Hij komt uit La Palma, werkt hier en woont in zijn camionette waarmee wij de wisselvallige landschappen hebben verkend.




Jesus hebben we ontmoet vóór de cathedraal van Santa Ana waar volgens de jaarlijkse traditie drie van de 8 openlucht scènes van het Don Juan toneelstuk worden opgevoerd rond 1 November. T’ grappige is dat na elke scene er zich een massa mensen naar de volgende scene rept om een goed plaatsje te kunnen bemachtigen

Na het vertrek van Jan hebben wij ons gesmeten in het pimpen van de Cries’n Whispers. Zij krijgt nu een stuk meer ampères met haar nieuw zonnepaneel, heeft een splinternieuwe ketting voor een tweede anker, en andere noodzakelijke zaken. Jammer dat ze een stekelbaard is beginnen groeien en last heeft van een vette huid door het olie-water waarin wij ankeren. Een boot verandert hier op enkele weken tijd in een mosselbank als je er niets tegen doet.


De spanning is licht beginnen stijgen wanneer de ARC (Atlantic Rally for Cruisers) begonnen is. Plots was er nergens plaats, overal file, zijn de prijzen de lucht in geschoten. Je voelt een heersende onzekerheid. Drie belgische boten doen mee aan de ARC, waarvan een boot met (voor de kenners) Luc Deleu of all people!
Verder werden de boten steeds maar groter en decadenter, maar da's wel leuk natuurlijk !



Ondertussen leggen we kilometers te voet af slalomend tussen de geplette kakkerlakken op zoek naar de goedkoopste winkels en dat onvindbaar stukje dat juist gepast voor ons bootje moet zijn. Met de super grappige britten Pete en Niki (s/y Don Quichote) hebben we de haven site La Isletta, ondersteboven gekeerd.
Samen met "Tinto" crew Tom en Thea alias “Neeeeeeeej” en onze Britten hebben we leuke games uitgevonden: Jezelf doodvreten in de eat-wat-you-can-for-€6-buffet chinees, volleybal tornooien op 't strand en het onvolprezen “I could nót have got that” gespeeld. Het is een Frisbee spel waarbij je een porno pseudoniem mag kiezen en je de frisbee niet mag laten vallen behalve als je hem niet zou kunnen vangen. Dan verdien je een punt, tenminste als de anderen ermee akkoord zijn. Hilarisch spel!
Op 6 weken tijd hebben wij slechts één nacht in de haven gelegen. Dat is goed positief voor ons budget, maar moeilijker wat de water/food voorraad betreft. Het deed deugd om na al dat touch en go een plekje wat beter te leren kennen, maar de kriebels zijn er weer om het anker te hijsen.
Volgende stop worden de Kaapverden, een tocht van een 8-tal dagen... of Martinique 20 dagen??

Madeira – Canarische eilanden, Isla Graciosa

Na een vreselijk turbulente nacht in de voorhaven van Funchal (en dit had niets te maken met Eve, maar wel met de golven die de haven binnen rolden), zijn we 8 oktober rond de middag vertrokken richting Isla Graciosa, de meest oostelijke lavabrok van de Canarische eilanden. t’ Vervelende is dat we al vermoeid waren voor we vertrokken, maar we zullen dan maar gewoon vroeger onze wachten beginnen. Eve vindt de nachtshiften leuker dan ik en zij neemt het grootste deel van de donkere nachten voor haar rekening. Da’s dik ok voor mij! De wind is alweer hevig maar hij komt uit een ruime hoek. Het alternatief was twee dagen eerder vertrekken maar dan was het 2 dagen vergast worden (motor). Het is fenomenaal hoe accuraat die gribfiles het weer (tot nu toe althans) voorspellen!
Twee dagen later tegen de middag zien we de impressionante rotsformaties van Lanzarote en Isla Graciosa opduiken. Onze ankerplaats ligt tussen beide eilanden en je vaart langs een falaise die gemakkelijk 200 meter hoog kan zijn!

Als klap op de vuurpijl krijg ik, eenmaal het anker geworpen, een uitbundig welkom wuiven van een naakte jonge vrouw van op een voor anker liggende boot. Tis hier ECHT wel paradijs! :)
Later blijkt dat de zeilers van vooral de noord-europese boten hier graag hun rimpels laten zien, en dat je nergens meer om je heen kunt kijken zonder ze te missen…
Toch is het liggen in dit glashelder water van Playa Francesca, gecombineerd met de prachtige ruige natuur, een niet te missen plaatsje voor elke zeiler die naar dit gebied vaart.
Na 4 dagen sprookjes- snorkelen, kraterklimmen en bbq-en met onze bevriende franse en braziliaanse lotgenoten beslissen we verder te zeilen naar Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote, een tochtje van 25 mijl in quasi perfecte condities.
De oude (verlaten) haven van Arrecife, is een mooie plaats om enkele dagen te spenderen, proviand in te slaan en onze goede vriend Jan alias slaaf-matroos op te wachten die ons op de eilandengroep zal vergezellen.
Dankzij de 10 kilo gidsen die Jan heeft meegebracht vinden we dat Lanzarote in detail te verkennen valt gaan en huren we een "limo" voor enkele dagen. Ik ga mezelf niet promoten tot tourist information desk, maar t’is ongelofelijk wat dit op ’t eerste zicht kaal en dode eiland te bieden heeft. Er is ten eerste een fenomeen kunstenaar- architect, César Manrique, die in de jaren 70-80 zeer eigenzinnig organisch minimalistische lounge-sfeer- architectuur heeft gerealiseerd, zowat op de meeste van de eilanden hier, maar vooral op Lanzarote.

Anderzijds zijn er de montañas del Fuego, een impressionante vulkaansite waar er medio 18de eeuw een enorme eruptie heeft plaatsgevonden en waar je vandaag nog zou denken dat het vorig jaar is gebeurd. Gelijk de Fransen zouden zeggen, “mais c’est HA-LU-CI-NANT!”

De volgende dagen afzakken via Isla de Lobos en Fuerteventura richting Gran Canaria

Porto Santo - Madeira

De overtocht naar Porto Santo was met haar 485 mijl de langste tot nu toe. Een vrij hevig vertrek vanuit Lisabon, tot 35 knoop wind de hele avond en nacht lang hebben de tocht ingeleid (een 15 à 20 max waren voorspeld). In dezelfde nacht vliegt de pikhaak overboord en breekt het pendulum gewicht van de windvaan. 't Is de laatste keer dat wij vetrekken op vrijdag...

Gelukkig is er Rudolph, onze elektrische piloot, die ons veilig op koers houdt. Het enige probleem is: hij vreet de elektronen uit onze batterijen. Om stroom te sparen sturen wij overdag grotendeels zelf. En dat is niet evident in semi-comateuse (slaap-) toestand.

Het is wennen aan het ritme van de zee, de vermoeidheid, het leven in shiften van 4 uur...

Na 4 dagen en 4 nachten (af-)zien we Porto Santo aan de horizon verschijnen. Wat een zaligheid! Schitterende vulkanische rotsformaties in deze fel blauwe zee maken een mens klein, al voelen we ons ENORM groot om hier te geraken met deze kleine boot.

Met de meest toeristische cabrio-bus dat je maar kan bedenken hebben wij de diverse hoeken van het door de konijnen kaalgevreten eiland bezocht. Naast een huisje waar Colombus heeft gewoond, gratis internet en de mooie stranden die het eiland de (toch lichtjes overdreven) titel "Europese Caraïeben" heeft opgeleverd, is rust het ingrendiënt dat ons tot Madeira heeft gebracht.

In de zon en genietend van een bordje pasta (met by the way een kilo) vongole hebben we Baia d'Abra benaderd. In het eerste, en ook het mooiste baaitje van Madeira hebben we het anker geworpen in glashelder water en gesnorkeld waar we de bodem op 10 m diepte nog zagen. Het verwonderde ons wel dat er hier geen andere boten voor anker lagen, maar na zonsondergang bleek waarom. In een crecendo kwam de deining het baaitje binnenlopen en in het midden van de nacht werden we dooreengeschud alsof we op de topattractie van de foor zaten.

Bij het krieken van de dag zijn we halsoverkop de "rodeobaai" verlaten en naar de oase jachthaven van Quinta do Lordes gevlucht, dat maar een mijltje verderop ligt...

Samen met 4 fransozen dat we langsamerhand steeds beter leerden kennen, hebben we een auto gehuurd om de woeste natuur van het mooie eiland te verkennen. Een wagen klasse 2, de daihatsu, luxe versie met 5 plaatsen en toch maar zo groot als een smart for 2.

Met Patricia in de (licht verbouwde) koffer konden we drie dagen het met tunnels doorboorde eiland doorkruisen. Als er één eiland tunnels heeft is het wel madeira! Het zal een veelvoud aan lopende kilometers aan tunnels hebben dan zijn omtrek. Maar dan zijn er die bergwegen, die een panorama bieden variërend van dichtbegroeide jungle, himalaya, tot gekultiveerde botanische tuin! Zo'n diversiteit aan planten en bloemen hebben we nog nooit gezien. Tis alsof er van elke plant op aarde er een proefmodel op Madeira staat! ONGELOOFELIJK!
Trekkings langs de levadas tot 1600 m hoogte, een assortiment aan bekend en exotisch fruit plukken onderweg, zwemmen in de natuurlijke piscinas en de dag eindigen met een BBQ op het strand... Het leven kan toch hard zijn.

Dan is er nog het charmante Funchal, een stadje met festivals, musea en theaters, een cathedraal, chill terrassen en een ramblas. Leuk!

Na een kleine week is het voor ons tijd om de meteo in de gaten te houden want er wachten ons nog vele paradijzen te ontdekken...

Portugal - Porto - Lisboa

Povoa de varzim, je spreekt het uit alsof je een hete aardappel in je mond hebt
en dan zit je dicht bij het lokaal dialect. Een erg leuk sfeertje in dit haventje trouwens,
goedkoop, en bijgevolg barst het hier van de circumzeilers die
nog allerlei klussen moeten doen alvorens naar Madeira of de Canarische over te steken.
Same for us, ik probeer al maanden dat verdomde zonnepaneel te doen laden, je weet wel, gratis zonne-energie, maar al wat ik er tot nu toe gratis bij kreeg was een gecrameerde connector en dito kabel. Een afspraak met een electricien is uiteindelijk misgelopen, maar we zullen verder
wel iemand vinden die dit voor ons oplost.
Dan is er het prachtige idyllische Porto. Ik vind dat het iets weg heeft van Venetie. Wij konden daar wel daaaagen blijven, flaneren in die schilderachtige straatjes, of terrassen met panoramisch zicht op de Douro rivier en de stad.
Maar gezien we daar niet met de boot welkom waren zijn we daar slechts 1 dag gebleven, kwestie van principes ;)
Verder geen knijt wind langs die befaamde (onvoorspelbare?) Portugese kust, geen zuchtje, dus alles op motor, goed voor de batterijen van de boot maar slecht voor de onze. Gelukkig was er de hele tijd een stralende zon en af en toe dolfijnen, en dat is ook wel iets waard!


Varen op een zeilboot zonder wind en op motor kan je perfect vergelijken met een
sensorische deprivatie floating tank. Je ziet niets, hoort niets, voelt en ruikt ook niets behalve het gedril en de geur van die dieselmotor en dito uitlaatgassen!



Maar dan aankomen in het oude Lissabon na een week motorhoppen!! Wat een sfeer! Het was alweer een Alibaba´s cave die voor ons openging: Er waren zelfs mensen, en bars, restokes, winkels, architectuur, en cultuur! 2 good 2 B true!



Uiteindelijk zijn we 5 dagen in de schitterende stad geweest en hebben Cascais en Sintra ook bezocht, zodat we weer voldoende prikkels hebben opgedaan om enige tijd verder te kunnen en de volgende etappe te kunnen doorstaan: de 480 mijl lange tocht naar Madeira/Porto Santo.
Probleem als we op zo'n zalige plek aankomen heeft Eve het zo naar haar zin dat ze niet
weg wil omdat er nog zoveel te doen is! Met ijzeren discipline hijst de kapitein de zeilen en vaart richting nieuwe horizonten. :))

Camariñas - Spaanse Ria's

Wat als een idyllische tocht begon, werd gauw een zeeslag.
Nicolas, onze “groene” matroos die zijn Galicië admireerde vanop de stuurboordbank, en zelf ooit een wereldreis wil ondernemen, ondervond aan der lijve dat Cabo Villiano een legende is dat respect moet afdwingen voor diegenen die ze willen ronden. Van 16 naar 30 knopen wind,
gecombineerd met de grootste golven tot op heden gezien! Twee reven steken en de stagfok hijsen in deze duivelse heksenketel was niet echt waar ik zin in had, met Eve die bijna buiten bewustzijn plat lag, Nicolas die zijn bocadillo queso aan de zee offerde, en ik (de held) met verwondingen aan mijn hele lijf als resultaat (niks ernstig, blijkt wanneer ik door mijn privé dokter Eve ben geëxamineerd). Als beloning kwamen enkele dolfijnen onze boot vergezellen die alle leed plotsklaps de moeite waard maakten…

Verder zijn we langs de wondermooie Spaanse Ria's gevaren, iets waar elke Belg bleek van wordt, als hij dat vergelijkt met de Belgische kust...

Dan is er Baiona en ondertussen zijn we Portugal binnegevaren tot Porto...

Er is geen wind, maar de zon én de dolfijnen zijn er in elk geval bij!

Spanje- La Coruña

Aankomen in La Coruña na de oversteek van de golf is zoals toekomen in je favoriete pretpark nadat je een hele dag in een overvolle bus hebt gezeten. ZALIG! Het bruist hier van het leven, t’is warm en zonnig, tapabars met terrasjes, leuke winkeltjes en galerijen, mensen leven op straat, prachtige live concertjes en loungebars, en zoveel dingen te doen. Een hele nieuwe wereld na dat grijze Bretagne, nu zijn we precies ECHT op reis!

Golf van Biscaje

hola compañeros,
een bericht vanuit het spaanse A Coruña.
Na 2 weken wachten in het Bretoense Brest hebben we uiteindelijk
ons "weatherwindow" gevonden, hoewel enkele bretoenen ons adviseerden om te
wachten. Een 3 daagse voorspelling van 20 a 25 knopen wind vanuit de ideale NW riching
was nu ECHT wel de moment om te vertrekken!
Het ging overgens lekker snel vooruit, al waren er grote golven en zelfs brekers die
de oversteek spannend maakten, vooral tijdens de donkere nachten, zonder maan of sterren, alsof je in een zwart gat zeilt, je ziet niets, maar je hoort overal rond de boot golven breken. Je voelt het aan de boot die plots vreselijk scheef gaat liggen, even uit koers gaat om dan opnieuw de juiste voorligging te hernemen.
Al bij al toch een erg mooie oversteek, wisselvallig, maar meestal zonnig weertje.
Dus na drie dagen geweld op zee kwamen we s'middags triomfantelijk aan in het paradijs,
La Coruña, waar we ons wilden tegoed doen aan aan alles waar we de afgelopen dagen
hadden over gefantaseerd! MEGA helados, tapas in alle smaken en kleuren, aperitievos, frutas...
Viva España!!! ;)

EINDELIJK! !!!

…zullen sommige van jullie zeggen op onze eerste mailing van deze reis. Er waren al enkele vrienden die op ’t punt stonden de kustwacht langsheen het hele kanaal te alarmeren, maar dus hiermede zijn alle zorgen de wereld uit? Tis voor ons een erg intense twintig dagen geweest, met slecht weer, veel depressies, regen, veel wind (uit de verkeerde richting natuurlijk), iets waar elke zeiler in ’t kanaal de laatste maanden over geklaagd heeft.

Gelukkig is het klimaat de laatste week een beetje gekenterd, en konden we wat meer vooruitgang boeken, waardoor we nu in Brest (Bretagne) zijn aangekomen, de springplank naar Spanje.









We zijn dus langs de Franse kust afgejakkerd tot hier, steeds scherp aan de (hevige) wind, beukend in de hoge, korte golven. Zelf de hevigste zeilfreaks (ik spreek over mezelf) werden er zwaarmoedig van, waar zijn we nondedju toch aan begonnen? En ik maar aan Eve zeggen dat dit maar een erg korte marteling is voor het gelukzalige dat nog komt. T’ was zelfs zo erg dat onze gastzeiler, alias “den pat”, die drie weken met ons het zware werk ging klaren, het hem heeft afgetrapt na de derde dag! Maar dat was misschien toch nog een goede zaak voor de romantiek aan boord.
Plus, er waren van die zalige gastro-romanto-quality stops in Normandië en Bretanië, mooie ankerplaatsen, zonnige momenten en heldere, zuivere lucht.
Op t’ moment bereiden wij ons voor voor op de overtocht van de golf van Biscaye, een drie dagen durende tocht. Ik moet nog de sailmail doen werken, het zonnepaneel doen laden, nog een hoop kleine prutsen oplossen, en dan ben ik er althans, klaar voor…



enkele sfeerbeelden bekijk je op onze gallery en klik op "heading west"
of
http://www.flickr.com/photos/9567861@N05/
(je klikt best op het album "westing" en dan krijg je een chronologische slideshow)

just joining the edges

Mast

Look at me hughing the mast, THIS is real love...

Chris and Els

Chis and Els left Belgium in 2001 onboard the Agapetos for a great around the world adventure. After four years and two weeks, they've been back in Belgium but are still intensively enjoying sailing and travelling in many ways.

Three golden rules?

Doe niet "niet", maar geniet = just do it and enjoy this once in a lifetime experience!
Folow your own rythm (inside the safety rules of course)
Never leave on Friday. It's bad luck

It's extremely impressive how well prepared they were. Els handpainted flags, before leaving, of all the countries they planned to visit along the way... Here the diference between a used and a not used one.

Splash

Siffer's golden rules

“Have good energy supply.
Don’t overbuy on food (definitely not here).
and… Avoid inviting friends a long period upfront. You don’t really know when you’ll be, where you’ll be.
Boat life tunes you synergicly to each other so joiners will feel like intruders. It’s good when they come, but it’s even better when they go.” Those are the three golden rules recommended by Siffer to add to the previous “yum-pee-loo”.
For the both of us, this talk mostly confirmed things we knew (or at least, confirmed things we think we know). The charm of the “firsts”. The theory has been heard, but I guess we’ll just see for the practice.

Making this trip just feels so right. It’s a great sensation to go for it.

Thomas did warn us though: “Beware. When you’ve climbed that Everest, you can’t climb any higher.”

We’ll get by with a little help from our friends

The trip we’re planning sweeps a lot of energy. Preparing is an adventure in itself. Many aspects are at sake, and that’s part of the fun. Some say this project is great, some (but definitely not many) say we’re crazy,… and some add action to words and give us a helpful hand. Thanks for being such fun and great support. Love ya guys!

Girls, just so you'ld know, Jan and Francis are a catch: handsome , fun and very smart...even if they don't totally look the part on these pictures ;p

The dentist

You wouldn’t want to cross an ocean with toothache.... Thorough check-up at Dr.S. Nammour’s practice, a dear friend of the family.

go...Go

Marie-Ange, Vigdis, Stéphanie and Lieve at the opening of the last exhibition (in which I participated) before our departure, ... Inspiring and talented friends, "real"and charming.

Snifsnif, this I might really miss: musea and our weekly artistic gatherings and discussions :)

eve’s sailing courses

The captain has been sailing since he’s seven years old. But I wanted to make sure I got the basics right. The sailing courses on caravel were great fun thanks to the entertaining teams. Here “relieved” after the exam: (from left to right) Luc, Pieter, Geike, Frank, Jan, Patrick. Inès too bad we had to miss you on the last day.

FINALLY!!

13u00: 8 layers of underwatercoating-labor is a fact!
NEOSIL® promised us a maintenancefree underwatership
for 5 years (without renewal)!!!???
...What a S-E-X-Y ass!!!

tsjernobyl at work

New antifoulingsystem: Environmental safe,
except for the poor guy who applies the stuff,
and guess who that is?

enjoyable diner with oceansailors

A very enjoyable diner with Luc, (another) Michel and Gwenn.


“How to get your priorities straight” by experienced oceansailors: cook yummy, don’t wee overboard and no t-paper in the loo…
Problems are part of the experience so get pleasure from finding solutions.

AT LAST!! the mast preperations can start!