Copa Cabana, Titicaca meer en het wondermooie Isla del Sol

De hele nacht heb ik wakker gelegen, braakneigingen, ziek, zwak, vermoeid, voedselvergiftiging? Die taart was nochtans super lekker, maar wel een beetje verdacht! We hadden onze bustickets al gekocht, en ik vond het niet nodig om daarvoor nog langer te blijven, we moeten immers verder, er staat nog veel op het programma! Op nog geen 3 uurtjes -kokhalzend- rijden ligt Copacabana, een charmant dorpje, gelegen aan zuid-oostelijke oever van het magisch mooie mythische Titicaca meer. Tweehonderddertig km lang, grensoverschrijdend tot diep in de Peruviaanse Andes, en een eiland waar volgens de Inca mythologie, de zon is geboren; Isla del Sol.

Een bootrit van alweer 3 uur brengt ons naar Santiago Pampa aan de noordzijde van het eiland. Het is alsof de tijd is blijven stilstaan op isla del sol. Traditioneel geklede vrouwen met Lama's en ezels klimmen de honderden steile trappen naar de boven waar het dorp is gelegen.

Fuck, we moeten met onze zware rugzakken naar boven waar er guesthouses zijn. Ik sta nog steeds te trillen op mijn benen en nog meer als ik al die trappen zie, maar het wil niet pakken, Eve wil mijn zakken niet meesleuren. ;) Maar laten we een erg lang verhaal kort maken en schrijven dat die beklimming een ware middeleeuwse calvarietocht leek en dat het eiland, hoe heilig ook, nog nooit zo vervloekt is geworden! De koude nacht (in een kamer met hallucinant zicht op het meer) heeft me terug op mijn benen gebracht, en maar goed ook, want we willen met een lokale gids het eiland verkennen en de Inca ruines gaan bekijken. De wandelingen op het eiland zijn adembenemend mooi en ruines zijn wat ze zijn, maar een ding is zeker, het misterieuze Isla del sol is een magische plek op deze aardbol!

meer foto's zie onze website

Potosi, Sucre, La Paz

Potosi, Sucre en La Paz
Potosi, de hoogste stad van Zuid-Amerika op een duizeligwekkende hoogte van 4070 m, en ooit een van de rijkste steden van het continent vanwege haar lucratieve zilvermijnen, met smalle straatjes, coloniale huizen met schitterend gesculpteerde balconnen, rijk geornamenteerde kerken, maar ook rijk aan geschiedenis. Miljoenen mijnwerkers, afrikaanse slaven en indigenen werkten hier decenia's in omstandigheden waar je van huivert. Men spreekt van acht miljoen doden (verongelukt, ontploft, longaandoeningen, etc ), gewoon omdat de spanjaarden het zilver wouden om geld mee te maken zonder geld te spenderen. Vandaag wordt er door de indigenen nog steeds in die mijnen gewerkt -en in quasi dezelfde omstandigheden- behalve dat ze nu maar tien uur per dag moeten werken en slechts zes dagen per week. Ze ontginnen lood en zink en slechts in beperkte mate nog zilver. Als je daarin rondkruipt kan je pas echt begrijpen hoe middeleeuws het is om daarin te leven. Je kruipt door donkere, smalle, stofferige tunnels met een schrijend tekort aan zuurstof, sommige delen zijn als hete, dampe sauna's, je loopt op losliggende planken over putten waar je de bodem niet van ziet, klimt op scheve ladders, sommige zijn kilometers diep, één seconde onoplettend en het kan je je leven kosten. Daarenboven werk je met dynamiet! D'r zijn leukere dingen! Om de miserie te vergeten chewen ze de hele dag cocabladeren, eten bijna niet, roken en drinken ze pure (90°) alcohol.Ze hebben geen verzekering, geen familieleven. Als je hun vraagt waarom ze het doen zeggen ze omdat het traditie is...

Sucre

Deze mooie administrative Boliviaanse hoofdstad is ontstaan in een vallei omringd van laag gebergte. Typisch aan de stad is dat het een erg uitgebreid cultureel erfgoed bezit. De hele stad is een museum. Alle huizen zijn in gelijkaardige eenvoudige coloniale stijl gebouwd en wit gegekaleid, maar schrille sociale contrasten zien we tussen de mensen op straat. Je ziet poepsjieke bolivianen in maatpak(!) restaurans afschuimen terwijl tientallen schoenpoetsers en bedelaars op de grond kruipen om een sol te verdienen. De Boliviaanse realiteit is hard.

La Paz

Boliviaanse nachtbussen stoppen niet. niet om te eten, niet om te plassen en als de wc (en de luchtventilatie) aan boord defect is heeft iedereen pech! Er is een stopplaats voorzien ergens in het holst van de nacht halverwege. Honger lijden en inhouden dan maar. Wanneer al die bussen aankomen op de beruchte stopplaats in het centrum van een naamloos dorpje zien we dat tientallen mensen overal in de straten van dat dorp de bodem aan het fertiliseren zijn; bomen, huizen, auto's, alles moet er aan geloven! er zijn geen faciliteiten en niemand doet er iets aan... Typisch Bolivië!

Gesitueerd op 3360m en gebouwd op de steile flanken van een 5 km brede canyon, geeft La Paz een woaauw gevoel. Het is niet alleen de hoogste hoofdstad ter wereld, maar ze heeft een drukte alsof het de commercieële draaischijf van de wereld zou zijn. De stad kan je moeilijk onverschillend laten, coloniale architectuur, anderhalf miljoen mensen en ogenschijnlijk evenveel handelszaken waar je werkelijk alles kan vinden, als je maar in de juiste buurt zit. Van gedroogde allegatorkoppen en lamfeutussen op de "mercado de brugas", via de waanzinnige illegale film- en muziekmarkt, naar de textielbuurt waar je het wildste aanbod van hoeden en polleras vindt (traditionele 37 lagige gedrapeerde rokken in de moeilijkste kleurcombinaties en motieven die je je kunt voorstellen), straatrestaurants, groentenmarkten, vleesmarkten, druk bezochte spleelpleinen (met tientallen biljart en fussbaltafels), het houdt nooit op! Een feit is dat de stad tsjokvol staat van straathandelaars, marktkramers en eettentjes, zó vol, dat je hier nog nauwelijks kan rondwandelen; Je kan het niet beter vergelijken met een dag van de lege portemonnee's van de Gentse feesten, maar dan het hele jaar door! ...met andere woorden, een gezellige boel alhier!

meer foto's zie website