Australia

On the hard in Manly Marina (Brisbane)

Fiji, glimlachend land van de kannibalen

Als je reeds tienduizend eilanden hebt afgeschuimd de afgelopen 40 maand dan moet ik eerlijk toegeven dat ik niet achterover gevallen ben toen we een van de passen van de Fiji- archipel binnevoeren. Viti Levu, het hoofdeiland, is net zoals zoveel andere eilanden, groene heuvels, wuivende palmbomen, goudgele stranden en tranparant blauw water; Alleen, toen we na de inklaringsprocedure Lautoka stad binnendrongen bloeide ik open. Het nageslacht van deze wreedaardige kannibalen zijn prachtige mensen geworden. Elke fidjiaan, jong of oud, mannelijk, (maar in mijn geval vooral) vrouwelijk, strooit dagelijks zo'n honderdduizenden glimlachen in het rond, naar iedereen die hun pad kruist. En niet zomaar een glimlach, maar een seductieve smile, eentje waar je van wegsmelt, het brengt een mens bijna in verwarring. Dat is pakkend moooi, en zoiets had ik tot zover nog nooit meegemaakt! Een mens wordt welgemutst van te lanterfanten in Fidji!
Lautoka, en Na[n]di, aan de westkant van het hoofdeiland bevat de grootste concentratie aan Indiërs - fiji telt er zo'n 400.000, zo'n 40% van de totale bevolking) - je hebt de indruk rond te lopen in een India, met indiërs die je niet lastig vallen, achtervolgen of op je geld uit zijn, en dat is verassend cool! Ze hebben hun hele cultuur-sjebang geïmporteerd ten tijde van de suikerriet plantages van de Britten. Je ziet oosterse bazaars, restaurants, schitterend gekleurde Hindu tempels, Indische hippe mode winkels, talloze Bollywood film videotheeken, buschauffeurs die rijden als formule 1 piloten, beelden van Shiva en Ganesh langs de straten, knap opgemaakte vrouwen in traditionele kledij, allemaal in de heerlijke fidjiaanse relaxe sfeer




Omdat mijn crew en ik wel 's iets anders wilden dan zeilen alleen hebben we voor een appel en een ei een "particuliere" huurwagen (lees schroothoop-op-wielen) gehuurd en zijn we een week Viti Levu rondgecheesd.
In onze opgelapte limosine via de Kings en de Queens road, zijn we tegen alle verwachtingen in succesvol de hele perimeter van het eiland gevolgd, door de Nausori Highlands gereden, de "jungle"in het oosten, de hoofdstad Suva... heerlijk!

Sri Siva ubramaniya hindu temple

Maar in Fiji kan een zeiler zich niet beperken tot enkel Viti Levu, want deze Melanesische republiek telt immers meer dan 300 eilanden en we willen ook nog wel 's een stukje paradijs ontdekken. De Mamanuca's -waar de film "Cast Away" is opgenomen- en de "totaal geïsoleerde" Yasawa groep liggen op 30-60 mijl ten westen van Lautoka en allemaal heerlijk rustig vaargebied in de lagune van west Fidji.
Yeah right! Ontelbare verraderlijke riffen, rotsen, koralen of ondieptes. Geen moment aandacht verliezen, dromen of lanterfanten, geen mijl varen zonder te moeten slalommen tussen die net onder het zee opppervlak loerende gevaartes. Pure adrenaline rush, varen in de Yasawa's
Komt er nog bovenop dat de zeekaarten niet up to date zijn, onvolledig, of gewoon onjuist! "Eyeball- navigatie" is de enige oplossing, varen tussen 10 en 15 uur, als de zon hoog staat, de enige manier om je schip hier drijvend te houden. Menig keer voelde ik mijn hart in mijn keel slaan als ik in de buurt van een reeks ongemarkeerde riffen moest passeren... Fiji is HOT maar oh zo mooi!

oversteek naar Fidji

Na zeven maand NZ kunnen we eindelijk terug richting de evenaar. Het orkaanseizoen in de zuidelijke stille oceaan zit er op. Onze oversteek naar Fiji kan beginnen. Een oversteek waar de meeste zeilers -en ik incluis- misnoegd tegen opzien, niet alleen omdat Tasmanië gemetamorfeerd is in een kweekbodem van zware depressies (stormen) die quasie in het hele gebied tussen NZ en de noordelijke eilanden defileren, maar ook omdat de voorspellingen even informatief zijn als het nieuws van de VTM.
So be it. Het kwam erop neer dat we samen met tientallen yachties bijna een maand moesten wachten, surplacen, klussen doen, "gastronomisch" kokerellen, movies kijken, kilo's chocolade en chips en muffins vreten, terwijl de temperatuur zo gevoelig is gezakt dat we bijna naar de boot kunnen schaatsen.
En al die miserie voor een zeer pover weersvenster, zonder garanties.
Ondertussen is Eve ingegaan op een veelbelovend jobaanbod in de Mediterranee, en het plan is dat ik haar vervoeg eens onze boot in Australie is, in zeptember, we hebben een groots plan...
Ik ga je bigtime missen, meid, de komende maanden! xxx

Solo zeilen zie ik niet echt zitten -ik slaap te graag- dus heb ik een backpackercrew aangenomen. Twee sypathieke reizigers, Jan, 31 uit Sachsen en Brenton, 25 uit Vancouver. M'n kersverse Duits-Canadese crew ziet het volledig zitten en ik verberg m'n ware enthousiasme voor wat moet komen, want het wordt een ruige start en misschien wel oversteek. We gooien de trossen los op de 21 ste juni, als een symbolisch gebaar -de eerste dag van de winter in het zuidelijk halfrond- en in de staart van een lelijke depressie. Met zware, ongestructureerde zeeën en 30 knoop ruime wind wordt de motivatie - en de lunch- van m'n onervaren crew al gauw aan de zee geofferd.

Jan the German, the chocolate captain, and Canada Brenton
Gelukkig neemt de oceaan reeds na 48 uur progressief af tot een gezellige 15 knoop en de het leven aan boord wordt terug leefbaar. Het leuke van deze oversteek is dat we letterlijk de zomer tegemoet zeilen, we voelen we de dagen langer worden, zien we meer zon en minder wolken en dagelijks stijgt de temperatuur met enkele graden. Cool!

yunny breakfast
Een snelle oversteek is het niet geworden, geplaagd door aanhoudende lichte wind hebben we alweer daaaagen moeten dieselen, ik hoopte bijna op een overdonderende storm die ons naar fidji zou catapulteren. Maar uiteindelijk op 300 mijl van onze bestemming kwam het, een geschenk uit de hemel, de tradewinds! een heerlijke ruime 20 knoop, de spi gaat op en we schieten vooruit als een raket op een prijectiel! Soms -maar dan heel zelden- is zeilen ook een beetje fun...

NZ epiloog

Als je malse schaapskotteletten en biologische melk mengt, met Sauvignon Blanc wijnen en kiwi's, kakapo's en takahe's, hydro-electrische energie en wilde onaangeroerde natuur, Lord of the Rings, pinguins, zeeleeuwen, ute's, Flight of the Concords en het "All Blacks" rugby team, daar nog ontelbare vulkanen en eeuwenoude Kaori bomen bij voegt, dan heb je een ander woord voor Nieuw Zeeland gevonden!
De oorspronkelijke naam in Maori, de oorspongkelijke bewonerstaal van het land is 'Aotearoa' wat zoveel betekent als 'land van de lange witte wolk'. Volgens de legende zagen de Maori's, toen ze het eiland ontdekten, back in the jaren 1300, en enkele eeuwen voordat de Europeanen er binnevielen, het land als een lange witte wolk aan de horizon liggen. Van de 4 miljoen Nieuw-Zeelanders wonen er grofweg drie miljoen op het Noordereiland en de rest op het zalige Zuid-eiland. De dichtstbevolkte regio is Auckland met ongeveer een miljoen inwoners, waarvan driekwart Aziaten (volgens mij althans). Mooie mensen die kiwi's, sober, joviaal, super gastvrij en een schitterend gevoel voor humor, ook al zou dit betekenen dat ze zichzelf daarvoor compleet belachelijk moeten maken.
Ze hebben daarboven nog een keigrappig accent en dito (van Australië afkomstig) taalgebruik.
onderstaand enkele hilarische voorbeelden met vertaling:

Cheers, mate! = dank u
en daarop hoort het antwoord = "no worries, mate!" (t'is met plezier)
"no worries "wordt ook gebruikt ter vervanging van OK,
vb: kom je morgen dan langs? "no worries, mate!"
andere schitterende uitspraken zijn:
"sweet as" wat "cool" of "awesome" betekent
"She'll be alright, Mate'!"= komt allemaal goed, meestal als een werk niet zo professioneel is uitgevoerd
"I'm just yanking your chain, mate" = I'm pulling your leg !
"What a Wally" = iemand die iets stom gedaan heeft
"chilly bin" = frigobox

en dan de 'gezellige':
"On the piss" = gaan drinken.
"piss around"= niets doen
"piss-up"= sociale vergadering met enig alcoholverbruik
"Pushing shit uphill with a shovel" = Hopeloos
"Fart Sack" = een slaapzak

Tot zover de boeiende culturele zaken.

land van de lange witte wolk

Opua, NZ
De volgende ochtend (na onze aankomst) komen aan boord:
Customs met een set honden (op zoek naar drugs én explosieven), immigration met een op de inquisitie geinspireerde vragenlijst en tenslotte de "MAF biosecurity" met een grote vuilniszak klaar om alle verse, levend of dode, hermetisch verpakte of zelfs ingeblikte etenswaren in beslag te nemen. Ik voel me een op heterdaad betrapte crimineel. We mogen van geluk spreken dat het vandaag een drukke dag is op de quarantainesteiger, zodat er geen tijd is voor een onderzoek van het onderwaterschip (Het betreft eendenmosselen, zeewier of kleine zeedieren die je zou kunnen meeslepen aan de kiel van je boot). Geen tijd, we mogen 'gewoon' binnen! Wahou!!

Wanneer de week van de feestjes en de bbq's en de tombola's uiteindelijk voorbij zijn, beslissen we verder zuiwaarts te zeilen langs de heuvelachtige oostkust van het noordeiland. We varen naar Auckland, the city of sails!

Zestig mijl van ons doel varen we Whangarei binnen, het Mecca voor de wereldzeiler en budgetvriedelijker dan Auckland, we kunnen een deal van de eeuw sluiten met een poepsjieke 4x4 campervan (met 4 schuifdaken én electrische gordijnen!!!) van een 92 jarige man, en mogen daarenboven nog gratis gebruik maken van zijn meerboei die hij nu toch niet meer gebruikt. NZ is great!!



Hier begint ons Kiwi-road avontuur.
We reizen drie maand lang in ons busje (met en vooral zonder Jan), trekken door het mooie noord- en het hallucinante zuid eiland, leggen 7000 km af op slingerende wegen langs talloze afgestompte vulkanen en eeuwenoude kaori wouden. We wildkamperen op eindeloze verlaten stranden, langs lichtgevende turqoise bergmeren, wit kolkende bergrivieren, of vanop een bergtop met een sfumato landschap op een fiordenmeer, etc etc,.. zoveel meer ( ik ga hier niet al onze romantische plekjes uit de doeken doen). Enfin, als bonus krijg je er een wildlife bij met een aanbod van beesten waar een normaal mens nog nooit heeft van gehoord, en ik bedoel hier niet de onderstaande foto van een zeeleeuw :)

meer foto's op de NZ fotogallerij van de website

Noot:
Quasi elke toerist in Nieuw Zeeland koopt of huurt een kampeerbusje, en het loont de moeite!
Voor een tweeduizend euro koop je er eentje en je stopt, slaapt en blijft waar je het leuk vind. Een vierwiel aangedreven busje is nog beter omdat je op mulle stranden, langs aardewegen en door modder en riviertjes kan cheesen. Dolle pret en gegarandeerd zonder vervelende kampeer- buren!!
Met een beetje geluk verkoop je de 'van' voor dezelfde prijs als aankoop of, zoals in ons geval, zelfs met winst! Sweet as!

Oversteek Tonga - Nieuw Zeeeeeland!

Het was middag toen Jan en ik Nuku Alofa verlieten met volle tanks, massale hoeveelheden vers voedsel, voorbereid op alles (?). Een gunstig weersvenster is voorspeld, we zien t' zitten!
We zijn nog maar tien mijl verder en als we de archipel zelfs nog niet zijn buitengezeild is de mooie blauwe lucht getransformeerd in een dreigende "Belgisch" donkere wolken massa en krijgen een lekkere 25 knoop over ons, scherp aan de wind. Midden de nacht valt de wind quasi weg en dat was het ongeveer voor de komende week, geen reet wind meer, geen zucht, uuuren dieselen, dobberen, motoren, anderhalve knoop zeilen, weer motoren, stressen of we er wel gaan geraken met onze luttele 300 L diesel aan boord... Shit, ik wil hier in elk geval ASAP doorvaren, want dit gebied -we naderen de roaring fourties- staat bekend voor erg ongezellig ruig stormweer! Het is pas na acht dagen, op 300 NM van de Nieuw Zeelandse kust net na zonsondergang dat we in een front terecht komen met, guess what, een depressie! 45 knoop wind in de richting waar we naartoe moeten, gigantische brekende golven de hele nacht door. Tijdens mijn wacht om 0200u beslis ik zelf te sturen, de wind giert in het want, de oceaan is prachtig in het maanlicht maar ik wil echt niet platgeslagen worden. Deze 4 a 5 meter hoge golven komen van de niet zo gezellige zuidelijke Tasmanzee, ze breken over het vrijboord. Het eerste uur vind ik het zelfs plezant sturen, maar de vermoeidheid steekt op. Ik voel de koude -we dragen zelfs zeilpakken!!- tot in m'n botten!
De laatste 300 mijl waren de meest frustrerende: gelijk wat we probeerden, de wind werkt tegen. Na nOg een depressie 2 dagen later geloven we onze ogen niet, we zien rond 1500u het vaste land van Northland NZ en de krijgen 15 kn ruime wind!!

Mijn geluk kan niet meer op, we doen 5,5 knoop! Uiteindelijk varen we de "Bay of Islands" binnen rond middernacht, op radar en gps sluipen we de verraderlijke baai binnen, we hebben er genoeg van (ik althans), we hebben het gehad, Ik wil vannacht een vaste kooi! 0200u: De landvasten zijn belegd, We zijn er echt, Opua, Nieuw Zeeland, het is hier precies ijzig koud (15 graden C) maar we gaan nu 's ECHT lekker slapen...

Tonga

Tonga, alias "the friendly Islands", is een enorme archipel uitgesmeerd over 500 mijl, dat bestaat uit 170 eilanden en wordt ingedeeld in 5 groepen: 'Eua, Ha'apai, Niuas, Tongatapu, and Vava'u.
Na de gebeurtenissen met de tsunami die Tongatapu, Samoa en vooral Indonesië heeft getroffen wist ineens de hele wereld waar wij zaten: we zaten er midden in. Niet dat we er eigenlijk iets van hebben gevoeld, we lagen -toevallig of juist niet- super goed beschermd, waardoor we een metertje naar boven en dan twee metertjes naar beneden zijn gedobberd, maar that's it, niets meer! Ok, er waren minder fortuinlijke zeilers die te ondiep geankerd lagen of net te dicht bij een rif lagen en eentje heeft in alle ijl de ankerketting moeten doorzagen, een ander heeft een beetje liggen schuren op de rotsen. Gelukking geen slachoffers hier.
Niets spectaculairs dus, zeker niet op Vava'U. Het doet behoorlijk pijn als we de beelden zien over het hele getroffen gebied van deze super vriendelijke mensen die al zo weinig hebben, en die in één klap alles verliezen.



Vava'U.
Nooit gedacht dat we na Niue nog zo enthousiast zouden kunnen zijn over alweer een eilandengroep. Maar "The Kingdom of Tonga" is fier en authentiek, het is mooi en zichzelf, het is niet verkracht door Fransen (of Engelsen), door Aussi's of Kiwi's, en dat is leuk. Mensen vinden het fantastisch gefotografeerd te worden, zijn nieuwsgierig en onvoorwaardelijk vriendelijk. Op zondag is werkelijk ALLES gesloten en er weerklinkt letterlijk de hele dag hemels gezang vanuit de tientallen kerkjes dat elk dorp telt. Er is een abundantie aan groenten en fruit, er zijn zeevruchten, er is vis, wat moet er nog meer zijn?


Varen in Vava'U is mooi en leker chill dachten we, tot we 60 mijl verder de Ha'Apai langs de groep flaneerden. We waren gewaarschuwd. Alle dorpjes van de eilandjes waar we komen zijn we alleen, geen charterboten, geen toeristen, ...en zelfs geen zeilers! De autochtonen zijn wat verlegen, maar eens het ijs gesmolten is ben je hun eregast. Waaw! Wat een gastvrijheid! Ze brengen je vis, kreeften, of slachten een biggetje, gewoon omdat ze ons gezelschap leuk vinden. Geciviliseerde landen hebben hier nog heel wat te leren!

De meest zuidelijke groep, en tevens de hoofdgroep is Tongatapu, waar de koning en zijn ministers zijn gevestigd. Nuku Alofa is de "hoofdstad", Het heeft een erg mooie (houten) kathedraal, een internationale luchthaven, en zelfs "local style homey's"(de coole tiener met scheefgezakte broeken en misplaatste petten).
Alvorens we de oversteek naar Nieuw Zeeland maken, kunnen we stoom aflaten op een uitbundig feestje in de Nuku Alofa Yacht Club met menig zeilers die binnenkort hetzelfde lot zullen moeten ondergaan: twee weken aandewindse koers en hopen dat de windgoden ons welgezind zullen zijn. Deze oversteek staat berucht voor hevige depressies komende van de Tasmanzee. Een gunstig weers venster is noodzakelijk en volgens NZ weerguru Bob Mc Davidt is het volgende week tijd te vertrekken...

Niue, een memorabel hoogtepunt

Het is een memorabele tocht geweest om hier te geraken, de eerste keer dat ik eigenlijk vreesde voor de veiligheid van de boot en bemannning, Na vijf dagen rustig varen, een supergrijze dag, af en toe regen en windvlagen, opbouwend tot een stormachtige gierende wind met respectabele golven en verwarde zee, de boot werd met een regelmaat in de golven gesmeten met een enorm gedreun, de boot kraakte alsof ze op elk moment kon exploderen. Vierentwintig uur aandewindse koers in dit weer, alweer geen oog dicht kunnen doen, honderd verschillende noodevacuatieplannen uit zitten denken, wat mee te nemen en Eve & Jan taken toewijzen wat te doen in geval van nood. Shit, wanneer houdt dit geweld eindelijk op?
Maar die ochtend kwam de verlossing, Niue in zicht! Ik was nog nooit zo opgelucht geweest om land te zien! Daarenboven kregen we een verwelkoming van een bultrug walvis met haar kalf op nog geen 20 meter van onze boeg. We waren al snel onze miserie vergeten...



Maar de echte verrassing kwam pas toen we het mysterieuze eiland gingen verkennen.
Een grillige kust met steile klippen en door de zee gesculpteerde grotten en dat heeft alles te maken met het feit dat het eiland een zestig meter hoog (en 20 km diameter) koraalatol is. Tientallen grotten, spleten, canyons, lagunes en natuurljike zwembaden in een tropisch klimaat. Wow! Er is zelfs een echte tropische jungle vergroeid op die omhoog gestoten koraal bodem, dezelfde bodem die je normaal door je duikmasker 3 meter onder wateroppervlak exploreert, en nu...?? of heb ik dat nu gedroomd?


Onder water is het landschap nog mooier, nog dramatischer, je zwemt letterlijk door het zonlicht gecreëerde 'clair - obscur' beelden van de weelderige koraal canyons, walvissen defileren met hun jongen langsheen onze boot, een schouwspel waar ik al jaaaren van droom om live te kunnen meemaken, en hier ligt het gewoon op ons te wachten. We hebben letterlijk met die magnifieke beesten kunnen zwemmen, op enkele meters afstand, en het was liefde op het eerste zicht... :)
Niue is een hoogtepunt!

Suwarrow

Bora Bora is quasi de meest westelijke stop van de genootschapseilanden, het was 720 NM en een week varen in superlichte condities. Een week ploeteren en van elk zuchtje wind gebruik maken om die af te leggen afstand in te korten. In de mid-Pacifiek is het kiezen tussen zwaar weer of superlicht. Suwarrow was het antwoord, de enige 'bezeilde' bestemming opde weg naar Tonga, en een atol in 'the middle of nowhere'. Het is ontdekt begin 19de eeuw door een Russisch ship "Suwarrow" maar nooit echt bewoond geweest behalve door enkele egotrippers zoals Tom Neale en Bernard Moitessier die indertijd -en vandaag nog steeds erg veel zeilers- super enthousiast over waren. We willen het zelf wel s beleven.

Toegegeven, waarschijnlijk een van de meest geisoleerde paradijzen op deze aardbol, gesitueerd in het noordelijke deel van de Cook eilanden, ver van alle andere, waar je enkel kan geraken per zeilboot. Een atol in een vijfhoek uitgelijnd, met een tiental mega-weelderige motu's en met een uitgebreide vogelpopulatie en visbestand (en dan spreek ik vooral over haaien) waar je je als mens niet meer zo gezond bij voelt.
Suwarrow is nu een natuurreservaat geworden en er woont enkel een caretaker met zijn familie die hier leeft op wat de natuur hen geeft.

Het mag dan geografisch misschien wel afgezonderd liggen, maar als we hier op de middag het anker laten vallen tellen we een 21 zeilboten! Niet wat we hadden verwacht, maar s' avonds wel supergezellig op de uitgebreide "pot luck" en BBQ van de lokale vis en 'geïmporteerde' alcohol.

Enkele dagen kunnen we genieten van paradijsje spelen, maar dan komt een depressie met rukwinden tot 50 knoop het plezier verpesten. De enige ankerplek in de 20 mijl brede lagune is blootgesteld aan SE-winden en de ankerbodem ligt vol met koraalpatchen. Na een hele nacht de motor bijgezet te hebben en een adrenaline rush die overeenkomt met die van twintig liter cappucchino's breekt uiteindelijk onze ketting als ik de motor afzet. De ketting zat verwikkeld rond verschillende koraalhoofden dichtbij de boot en is door het extreem geweld van de brekende golven en schommelen van de boot gebroken.
Koelbloedig zoals we altijd zijn (...) hebben we niet gepanikeerd toen we naar het aan lager wal gelegen bruisende rif werden geblazen, en dat onze motor amper voldoende kracht had om een meter weg te geraken van dat fatale gevaar. Om een lang verhaal kort te maken zijn we uiteindelijk met twee reserve ankers paraat, gaan liggen op een meer beschutte plaats aan een vaste ankerboei tot het geweld voorbij was .
Enkele dagen later later was is er nog zo eentje gepasseerd. We waren dan ook wreed opgelucht wanneer we hier zijn weg geraakt, het beste ven het seizoen is klaarblijkelijk voorbij. We hebben gehoord dat Niue het Mecca is van de walvissen en daar willen we naartoe!

Moorea en de Genootschapseilanden

Na een exeburant gastronomisch weekje Tahiti, en nadat Eve terug een beetje op haar positieven is gekomen slalommen we tussen de walvissen door -allee, we hebben er toch eentje gespot- richting Moorea. We zeilen op een quasi vlakke zee de 'Baie de Opunohu' binnen die volgens onze vaargids een van de mooiste van de Pacifiek is. In de lagune is het water fel turquoise gekleurd en we zien roggen en dolfijnen rondom ons zwemmen wanneer we het anker laten vallen. (gene zever!)


Enkele zwarttiphaaien komen nieuwsgierig kijken als we op het buitenrif snorkelen. Tis altijd verschieten als we ze zien, maar deze rifhaaien zijn ongevaarlijk, ze lusten naar 't schijnt alleen
maar vis...



De natuur van het hartvormige eiland is weelderig groen, afgewisseld met vulkanische rotsformaties die als cathedralen het landschap ritmeren. Om onze slappe zeebenen wat te trainen wandelen we uren de steile en verlaten wegen, we ontdekken impressionante Morae ruines en zoen we dat elke vierkante meter op het eiland een parel is aan de polynesische kroon.

Huahine, Raiatea
De genootschapseilanden liggen, naar Pacific maatstaven, ongelooflijk dicht bij mekaar (tussen de 25 en 100 mijl)
Huahine, Raiatea, Tahaa, Bora Bora, de ene toeristischer dan de andere, maar ze hebben principieel allemaal dezelfde lay-out, een ringvormig buitenrif met één of meerdere passen (doorgangen) naar het eigenlijke eiland. Dit creeërt een spiegelvlakke lagune waar je zelfs in de slechtste omstandigheden rustig relax kan varen, ankeren of snorkelen. Dat je op twintig of dertig meter diep moet ankeren nemen we er 'graag' bij.

Bora Bora
Bora (zoals de Fransen het zo lelijk zeggen zeggen) is werkelijk een magisch eiland. Niet alleen omwille van haar spectaculaire morfologie, maar vooral omdat Johnson, onze geliefkoosde 'superperformante' buitenboordmotor, gestolen werd tijdens een van onze expedities in het poepsjieke Bora Bora Lagoon Resort. Ik vraag me af wat die dief aan het denken was toen hij onze -in marginale staat zijnde- vier pk motor zag? Hij was waarschijnlijk high of ladderzat! Soit, twee dagen later meldde de politie dat we onze buitenboord mochten gaan afhalen op het resort. Dit is nog nooit eerder voorgevallen, teruggevonden!! Zelfs de gendarmerie was verwonderd!


Maar Bora Bora is ook berucht omwille van lkhaar onderwaterflora. Zwarttip-, grijze- en limoenhaaien, manta's, schildpadden, het hele defile van reefvissen, je krijgt het allemaal te zien! Eve en Jan hebben hier met veel entousiasme hun open water duik brevet behaald. Er is nog zoveel te ontdekken onder de zee, en vanaf nu kunnen we dat samen doen!

Tahiti

ik moet het toegeven, het is alweer een memorabel moment in m'n zeilersbestaan geworden, om door de "Passe de Papeete" te varen teneinde voet te zetten in het veelbelovende Tahitiaanse zand. Reeds van mijlenver zagen we de twee kilometer hoge vulkanen van Tahiti Nui en Tahiti Iti. s'Werelds grootste navigators voeren via deze pass binnen en meerden af aan de legendarische en luidruchtige Quai Bir Hakeim in het hartje van Papeete, de hoofd-"stad" van Frans Polynesië.
Tegenwoordig mag er daar niet meer worden aangelegd, maar moeten jachten drie mijl verder west ankeren, in een oase van rust van de beschutte lagune met zicht op het betoverend mooie Moorea.


We liggen daarenboven op een boogscheut van een heuse Carrrefour, zodat we na maanden blikvoer ons eindelijk terug kunnen tegoed doen aan fresh food en Franse delicatessen (overdosis aan groenten en fruit, baguetten, crèmeux stinkkazen, wijn, chocolade desserts en taarten. Man, we voelen ons herleven!!!

Papeete -stad is op zich niets bijzonders, een stadje met wat toeristen en te veel Fransen, veel te veel verkeer,een Mc Do, een overaanbod van overprijzde zwarte parelwinkels, groeiende criminaliteit, een internationale luchthaven, ...en dartelende Tahitiennes met denim minirokjes. (t'kan niet allemaal slecht zijn, hehe)
Gelukkig komt mijn schone uit het exotische België heel binnenkort terug aan boord! Cool! Want na drie maand in een bootje rondzwalpen zonder liefde en affectie van een vrouw -en die van de Jan telt niet- voelde ik me al veranderen in een ongetemde Neanderthaler, doelloos zwervend op de uitgestrekte zeeën. t' Leven kan toch hard zijn! :)

Tuamotu archipel

De tuamotu archipel of de meer sprekende "danger islands" bestaan uit 78 koraal atollen uitgesmeerd over bijna duizend zeemijl. Deze laatste naam heeft niets te maken met de kernproeven die Chirac liet uitvoeren tot eind '96 in een zuidoostelijke atol van de archipel (Mururoa), maar alles te maken met de geografische eigenschappen ervan.
De ringvormige riffen met soms een lengte van 50 km liggen in het beste geval een halve meter boven het zeeniveau, maar vaak nét onder het zeeoppervlak, wat soms adrenalinerush navigatie oplevert, vooral als je er s'nachts tussendoor moet.



Gelukkig zijn de swingende palmbomen en brekende golven voldoende om een echo op het radarbeeld te krijgen... toch enkele mijlen vóór je erop zou crashen! :)
Nog meer gevaar zijn de soms erg nauwe passen om in het gevaarte te geraken. Stroming tot 20 (?) knopen en meters hoge golven kunnen de passage tot het beschutte paradijselijke snorkelbad fataal maken. Dat laatste hebben we aan der lijve ondervonden toen we de atol van Toau buitengleden. Vele zeilerverhalen moet je met een grove korrel zout nemen, maar één feit staat als een paal boven water, in de Tuamotu's moet je scherp staan om te navigeren!

Info: De regels om een atol veilig binnen te varen;
timing: beste rond slack-tij en als de zon hoog staat om de koraalriffen te spotten.
stroming: nauwe en windwaartse passen enkel in gesetteld weer nemen
Wind: Lijwaartse passen zijn altijd de rustigste.
nav: verhuis enkel naar een andere atol als het weer rustig is

Takaroa
Een kleine 500 zeemijl varen van Nuku Hiva naar het kleine Takaroa, het meest N van de groep en gemakkelijk aan te lopen atol, omdat er een dok is waar jachten kunnen afmeren, nét buiten de smalle pas, de opslorpende muil van het atolmonster. De autochtonen bekijken ons met een apathische blik als we aanmeren, alsof we een verouserde cirkus attractie zijn. Vriendschap
groeit hier snel want enkele uren later zijn de jongeren van het hele dorp gemobiliseerd om met ons op verkenning te gaan op de motu (eilanddeel van het atol).

Na Fakarava en Toau zijn we maar naar Tahiti gevaren, we hadden genoeg Tuamotu avontuur en ik mochten trouwens mijn liefke gaan ophalen na drie maand zwaar vrijgezellenleven... ;)